Twee verlaten stakkers

Er waren twee verlaten stakkers
Die baden vurig dag en nacht
Maar al hun bidden en hun smeken
Had hun geen voordeel opgebracht
In plaats van vuur om zich te warmen
In plaats van worst met kool of zo
Kreeg elk van hen twee wintervoeten
Van Onze Lieve Heer cadeau

Dus dacht die ene arme stakker
Dat bidden helpt ons toch niet meer
Hij nam een potlood en een papiertje
En schreef aan Onze Lieve Heer
Ach, heb toch eindelijk erbarmen
We lijden zo met ’n e-i
Gedenk ons met ’n paar rijksdaalders
Wees ons genadig, schenk ons die

En toen ’t avond was geworden
Nam hij z’n spa en ging op ’t pad
Nu zou hij zien of men daarboven
Met arme stakkers meelij had
En om er zeker van te wezen
Dat men een antwoord aan hem zond
Ging die naar dominee z’n tuintje
En groef z’n brief daar in de grond

En toen de stakker was verdwenen
Kwam dominee nieuwsgierig aan
Die had gezien wat of die kerel
Daar in z’n tuintje had gedaan
Hij zocht ’t briefje uit ’t kuiltje
En toen hij las wat daarin stond
Deed ie ’n tientje in ’t envelopje
En groef ’t netjes in de grond

Toen ’s morgens vroeg die arme stakker
Zag wat er in z’n briefje zat
En toen hij om secuur te wezen
’t Watermerk bekeken had
Riep ie: ‘ik was ervan verzekerd
Dat er zo’n antwoord komen zou’
Liep ie ’t ‘Wien Neerlands bloed’ te zingen
En sjokte vrolijk naar zijn vrouw

Maar die begon hem uit te schelden
Toen ze dat ene tientje zag
Omdat ze hoorde dat ’t envelopje
Geopend in ’t kuiltje lag
Toen riep ze: ‘O jou domme ezel
Jouw nek moest worden omgedraaid
God weet, wat dominee nou voor z’n eigen
Uit ’t enveloppie heeft gekaaid’