Zo stierven twee helden in ’t verre Transvaal (versie 1)

In ’t verre Transvaal, in Zuid Afrikaans land
was een hevige strijd voor de vrijheid ontbrand
Voor ’t vaderland streed men, voor vrijheid en recht
Liever dood was de leuze, dan slaaf of knecht

Zelfs jeugdige knapen, zij melden zich aan
om mee met de dapperen ten stijde te gaan
Het zijn er de jongens van ’t boerenbloed
met helderen oog vol lustige moed

Mijn Pieter je bent nog pas dertien jaar
Uwe moeder vreest wis voor haar lieveling gevaar
En wie toch beschermt haar als ze thuis blijft alleen?
Uwe broeders zijn allen naar ’t legerkamp heen

Maar vader, niet meegaan, dat is toch een kruis
Zuster Leentje blijft immers bij moeder tehuis
Gij weet hoe zij raakt, zo dikwijls zij schiet
als zij hier blijft, dan roeren de kaffers zich niet

Nu welt in het oog van de vader een traan
Kom tuig dan Uw paard en laat ons maar gaan
Maar zeg eerst uw moeder en zuster vaarwel
Het afscheid moet kort zijn, kloekmoedig en snel

Dra lag onze Pieter in moederslief arm
Zij geeft hem een afscheidskus, teeder en warm
Zuster Leentje steekt hem nog een veer op zijn hoed
Vaarwel lieve Pieter en schiet nu maar goed

Bij Engelands laagte, op een droevige dag
daar woede een vreeselijke grimmige slag
Vierduizend man Britten bestormden den rand
Een handje vol boeren slechts hield er nog stand

Voorbij is de strijd op het bloedige veld
ligt menige Brit, maar ook boerenheld
Een Engelsch officier zoekt het slagveld al rond
of bij de gekwetsten een vriend zich bevond

De Engelschman nadert en stijgt van zijn paard
daar wekt hem een boer, grijs van haren en baard
’t Is een reuze gestalte, een echte Germaan
een eik die reeds menige storm heeft doorstaan

Zijn borst is doorschoten, nog ademt hij zwaar
Zijn oog dwaalt al zoekend, nu hier en dan daar
En als nu de Brit zich over hem buigt
spreekt hij zacht op een toon die van zielesmart getuigt

Met mij is ’t gedaan, ’t is geen hulp die ik vraag
want sterven voor vrijheid, dat doe ik graag
Maar vreemdeling, ik bid U, dat God het U loon:
zoek mijn jongen, mijn Pieter, mijn dierbare zoon

Hij is nog een kind, maar hij streed als een man
Och breng hem hier bij mij indien het nog kan
Zo gaarne ontving ik zijn laatste groet
voordat ik het leven vaarwel zeg, voorgoed

Een klein eindje verder daar lag Pieter reeds dood
als zijn vader, getroffen door ’t moordende lood
Zijn handen verstijft, hielden nog het geweer
maar in zijn patroontas geen kogeltje meer

Daar lag hij zacht slapend een droomend kind
met zijn krullende lokken speelde de wind
Vlak naast hem zijn sierlijk getooide hoed
de veer van zus Leentje, ach zoo rood als bloed

’t Gemoed van de Brit anders zo ruw wordt week
Hij neemt Pieter op, ja zo koud en bleek
en legt hem neer aan zijn vaders hart
dat dreigt te barsten van wee en van smart

Mijn Pieter je wilde van mij niet af
nu dalen wij samen in het zelfde graf
Een vloek voor ’t roofzuchtige Engelsche rijk
een béé voor mijn kind, nu der engelen gelijk

Toen was ’t gedaan, in zijn armen omsloot
hij zijn Pieter nog teder, tot in den dood
Dus groet hem der avondzon laatste straal
zoo stierven twee helden, daarginds in Transvaal