BMW 315

Na jarenlang op jeugdige leeftijd met veel plezier Alfa Romeo te hebben gereden was ik die forse afschrijving zat en ruilde mijn Alfa Romeo Sprint in voor een BMW. Heel slim had BMW een instapmodel bedacht voor de toch redelijk fors geprijsde 316. Het wat uitgeklede model heette 315 en daar stapte ik dus in. Een donkerblauwe. Wat een verschil was dat in die tijd vergeleken met het Italiaanse product. Bij Alfa wist ik dat van de tien garantieklachten er vijf konden worden verholpen en dat ik met de overige vijf zou moeten leren leven. Bij deze BMW geen enkele.

Mooi strak model. Elegante lijnen. Herkenbaar frontje. Fraaie zijlijnen en een mooi kofferdeksel met in het midden het rijk ogende BMW-logo. Alles zag er zo degelijk en solide uit. Een verademing op dat moment. De zit achter het mooie BMW-stuur was ook anders. Grote stevige stoelen, waar je meer op dan in zat. Een mooi ontworpen, typisch BMW-dashboard, dat je nog steeds herkent in de huidige modellen. Verlichtingsknop links van het stuur. Grote duidelijke klokken. Ook typisch Duits was het door de fabriek meegeleverde leren BMW-sleutelhoesje. Mercedes had dat trouwens ook. Alles voelde rijk en solide aan. Wat ik nog steeds briljant op deze 3-Serie vind en dat had BMW ook al bij de 2002 Serie, was het deurontgrendelingssysteem. Aan de binnenkant van het portier zat een handgreep met direct daaronder het handel dat je met de hand in greep omhoog moest trekken om de deur te openen. Op die manier had je altijd de deur in je hand en kon dus bij storm nooit uit je hand waaien met alle ellende van dien. Echt zo doordacht!

Voor twee personen was deze 315 voldoende ruim, maar achterin was de ruimte wat beperkt, maar dat was BMW-policy, want als je meer ruimte wilde werd je zo automatisch naar de 5-Serie geleid. Het rijden met de 315 was probleemloos. Geruisloos, vlot en lichte besturing. Hij helde wel wat over in snel bochtenwerk en was natuurlijk niet zo sportief als mijn eerdere Alfa’s. Wat ik ook een beetje miste was dat je bij Italiaanse merken met licht aan kan rijden en dat ze bij het afzetten van het contact automatisch uitgaan. Niet bij BMW, die bleven gewoon branden. Wat ik echt ook zo doordacht vond was het gereedschapssetje dat aan de bovenkant van de achterklep bevestigd was en omlaag geschroefd kon worden. De 315 had dat nu net niet, maar de 316 wel. En BMW heeft het nog jaren gehad in haar modellen. Echt slim en gek dat andere merken dit niet overgenomen hebben. Na het aparte sportieve geluid van de Alfa’s vond ik toen de geruisloosheid van deze 3 heerlijk. Na de 315 volgden nog twee 316’s, een 5-serie, een 3-Cabriolet en een 3-Coupé en daarna ben ik weer terug gegaan naar mijn eerste liefde, Alfa Romeo. Het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan. Een BMW kies ik met mijn verstand, maar een Alfa Romeo toch met mijn hart.