28 juni 1917 – 8 maart 1974

Wim Sonneveld werd op 28 juni 1917 geboren in Utrecht. In 1932 begon hij te zingen bij de “Keep Smiling Singers”. Dat was een amateurgroep. In 1934 vormde hij een duo met Fons Goossens.

In 1934 ontmoette hij de recensent Huub Janssen, waarmee hij ging samenwonen in Amsterdam. Dat was in een tijd dat homoseksualiteit nog angstvallig verzwegen werd omdat de mensen het niet zouden accepteren. Dat zou dus slecht voor zijn carrière geweest zijn.

Toen werd hij ook secretaris bij Louis Davids. Dan mocht hij ‘s avonds kleine rolletjes spelen en wat chansons ten gehore brengen. Daarnaast trad hij dan op met zijn eigen gezelschap dat “Rarekiek” heette. Vanaf 1937 verbleef Sonneveld in Frankrijk waar hij als zanger optrad in verschillende cabarets. In 1939 keerde hij terug naar Nederland. Daar trad hij op in de revue van Loeki Bouwmeester.

Zijn alom bekende creatie was die van Willem Parel. Hij was het kind van een orgeldraaier en ook zijn opa was orgeldraaier geweest. Hij was tevens voorzitter van de En-pé-gé (Nederlands Parel Genootschap). Hiermee trad hij begin vijftiger jaren op voor de VARA radio. Zijn conferences waren een loflied op de orgeldraaier.

Het refrein van het bekende liedje ver de orgelman luidde als volgt:

Daar is de orgelman, daar is de orgelman
Met z’n piere piere piere pierement
Daar is de orgelman, daar is de orgelman
Met z’n aria’s en deuntjes die iedereen kent
Ieder z’n eigen lied, ieder z’n wens
Vergeet ‘t centenbakkie niet want ook een orgelman
Is maar een mens, rel de rel del del del

In 1947 ontmoette hij zijn partner Friso Wiegersma. Van 1943 tot 1959 had hij ook nog zijn eigen cabaretgroep “Cabaret Wim Sonneveld”. Die ging echter in 1959 failliet. Vanaf 1960 trad hij p in de musical “My Fair Lady”. Hij trad daar op in de rol van Dr. Higgins.

In 1962 ging hij one-man-shows doen. Tevens trad hij daarbij op voor de televisie, onder andere in de tv-serie “Ja zuster, nee zuster”.

Veel van zijn conferences en liedjes zijn onvergetelijk, zoals: Aan de Amsterdamse grachten (heb ik heel mijn hart voor altijd verpand), Zo heerlijk rustig (ja, ja), Moeder ik wil bij de revue, Margootje (Margootje uit Madurdam), De koningin van Lombardije (ging in der rijtuig rije), tearoom tango (Je hebt me belazerd, je hebt me bedonderd en wat me nu na al die jaren nog verwonderd, is dat ik dat nooit vergeten zal, al word ik honderd, je hebt me belazerd, je hebt me bedonderd) en natuurlijk niet te vergeten.

Kent u zijn creaties nog van Nikkelen Nelis de stratzanger (Ze kon het lonken niet laten, ze lonkte naar iedere man) en natuurlijk Frater Venantius (zeg maar ja tegen het leven, ja tegen het leven anders zeg er het leven nog nee). En dan de legendarische conferences van onder andere de man die kroketten verkocht in een zaal waar Wim Sonneveld optrad en die hem verzocht (meneer Sonnefelt mag ik effe fan uw tijd rofe) om vooral geen enge dingen te laten zien omdat er daarvoor een lezing met lichtbeelden van een dokter (eigensinnig tiep) was die over enge ziektes sprak (weer een sweer op het doek).

Op 8 maart 1974 stierf Wim Sonneveld in het VU ziekenhuis in Amsterdam aan een hartaanval.

Haal het doek maar op, doe het licht maar an
dan zal ik je eens even laten zien wat ik kan
Ach, ik weet wel dat het allemaal illusie is
But there is no business like showbusiness
En of je nou jongleert of serieus acteert
een liedje staat te zingen of een olifant dresseert
je kunt er toch niet buiten en al is het dan maar schijn
Nee, ik zou nooit, nooit, nooit
nee nooit, nooit, nooit
iets anders willen zijn