Bedroefde Bart,
Het hart vervuld van diepe smart,
ziet ge hier den bedroefde Bart.
Een diepe wond werd mij geslagen,
mijn leed is bijna niet te dragen.
Ik wordt nog ziek van smart en narigheid,
want ach, ik ben mijn meisje kwijt.
Ze was zo jong, zo wonderschoon,
ze was zo lief, ze heette Ploon.
Ze had zo’n mooie kop met haar,
en wat een schitterend ogenpaar.
Zo zwart en tintelend van vuur,
en wat een zeldzaam mooi figuur.
Het is net een jaar geleden, ach,
dat ik haar op een feestje zag.
Wat waren wij gelukkig toen,
wat smaakte mij die eerste zoen.
Hoe kon zij d’r armpjes dik en mals,
vertrouwelijk strengelen om mijn hals.
Maar helaas, nu zijn wij beiden
door het boze noodlot wreed gescheiden.
Ik zie haar lief gezicht niet meer.
Ik hoor haar lieve stem niet meer.
Mijn hart is van berouw vervuld,
want alles, alles, is mijn schuld.
Ik zal u de oorzaak eens vertellen,
dan kunt ge zelf een oordeel vellen.
Eens liep ik ’s avond aan haar zij,
ik streelde haar, zij streelde mij.
Maar opeens toen zei mijn lieve schat,
“Zeg Bart, ik wou dat jij een knevel had,
een mooie knevel en een baard,
dan was je tienmaal zoveel waard.”
Ik zei, maar kind, laat naar je kijken,
dan zou ik een ouwe vent gaan lijken.
Dat staat toch niet voor een jonge man,
ik begrijp niet hoe je dat nou wensen kan.
Ze zei, ik zou het toch maar eens proberen,
het is zo lastig, al dat scheren,
en ik voel jouw stoppels elke keer,
bij iedere zoen, dat doet mij zeer.
Ik zei, maar andere meisjes dan,
die hebben toch geen last daarvan.
Ik heb er nooit een horen klagen,
dat zij geen kussen kon verdragen.
Maar het is voor mij een ergernis,
je ziet hoe schraal mijn kin al is,
mijn huid is nagenoeg al open
en ik wil het gevaar niet langer lopen.
Kies daarom Bart, jouw stoppelkin,
of Ploontje’s hart vol trouwe min.
Ik zei, je kunt zo hoog niet springen,
dat ik me door een vrouw laat dwingen.
Ik wil alles voor je doen mijn kind,
wat jij gewenst en prettig vindt.
Maar ik wil geen snor en ook geen baard,
al was ik duizendmaal meer waard.
Ze zei, is dat je laatste woord?
Ik zei, dat heb je goed gehoord.
Na die woorden ging ze heen,
en liet haar arme Bart alleen.
Vrienden, tot deze dag in mijn leven,
ben ik alleen gebleven.
Ik ben mijn Ploon voor altijd kwijt,
en oh, ik heb zo’n bittere spijt.
Maar toch heb ik haar zin gedaan,
ik heb mijn knevel laten staan
en ik heb ook een baard, waar iedere man,
zowaar een punt aan zuigen kan.
Maar het is te laat,
het is niet meer te herstellen, het kwaad.
Zie hier, wat het nieuwsblad mij verteld.
Getrouwd, Cornelis Zonneveld
en Plona Derkjen van den Tol,
ik ben van woede bijna dol.
Nu wil ik mij wreken, ja voorwaar,
zie hier, ik neem een grote schaar,
en daarmee knip ik tot haar straf,
mijn mooie baart en knevel af.
We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie
Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.
Bedroefde Bart,
Het hart vervuld van diepe smart,
ziet ge hier den bedroefde Bart.
Een diepe wond werd mij geslagen,
mijn leed is bijna niet te dragen.
Ik wordt nog ziek van smart en narigheid,
want ach, ik ben mijn meisje kwijt.
Ze was zo jong, zo wonderschoon,
ze was zo lief, ze heette Ploon.
Ze had zo’n mooie kop met haar,
en wat een schitterend ogenpaar.
Zo zwart en tintelend van vuur,
en wat een zeldzaam mooi figuur.
Het is net een jaar geleden, ach,
dat ik haar op een feestje zag.
Wat waren wij gelukkig toen,
wat smaakte mij die eerste zoen.
Hoe kon zij d’r armpjes dik en mals,
vertrouwelijk strengelen om mijn hals.
Maar helaas, nu zijn wij beiden
door het boze noodlot wreed gescheiden.
Ik zie haar lief gezicht niet meer.
Ik hoor haar lieve stem niet meer.
Mijn hart is van berouw vervuld,
want alles, alles, is mijn schuld.
Ik zal u de oorzaak eens vertellen,
dan kunt ge zelf een oordeel vellen.
Eens liep ik ’s avond aan haar zij,
ik streelde haar, zij streelde mij.
Maar opeens toen zei mijn lieve schat,
“Zeg Bart, ik wou dat jij een knevel had,
een mooie knevel en een baard,
dan was je tienmaal zoveel waard.”
Ik zei, maar kind, laat naar je kijken,
dan zou ik een ouwe vent gaan lijken.
Dat staat toch niet voor een jonge man,
ik begrijp niet hoe je dat nou wensen kan.
Ze zei, ik zou het toch maar eens proberen,
het is zo lastig, al dat scheren,
en ik voel jouw stoppels elke keer,
bij iedere zoen, dat doet mij zeer.
Ik zei, maar andere meisjes dan,
die hebben toch geen last daarvan.
Ik heb er nooit een horen klagen,
dat zij geen kussen kon verdragen.
Maar het is voor mij een ergernis,
je ziet hoe schraal mijn kin al is,
mijn huid is nagenoeg al open
en ik wil het gevaar niet langer lopen.
Kies daarom Bart, jouw stoppelkin,
of Ploontje’s hart vol trouwe min.
Ik zei, je kunt zo hoog niet springen,
dat ik me door een vrouw laat dwingen.
Ik wil alles voor je doen mijn kind,
wat jij gewenst en prettig vindt.
Maar ik wil geen snor en ook geen baard,
al was ik duizendmaal meer waard.
Ze zei, is dat je laatste woord?
Ik zei, dat heb je goed gehoord.
Na die woorden ging ze heen,
en liet haar arme Bart alleen.
Vrienden, tot deze dag in mijn leven,
ben ik alleen gebleven.
Ik ben mijn Ploon voor altijd kwijt,
en oh, ik heb zo’n bittere spijt.
Maar toch heb ik haar zin gedaan,
ik heb mijn knevel laten staan
en ik heb ook een baard, waar iedere man,
zowaar een punt aan zuigen kan.
Maar het is te laat,
het is niet meer te herstellen, het kwaad.
Zie hier, wat het nieuwsblad mij verteld.
Getrouwd, Cornelis Zonneveld
en Plona Derkjen van den Tol,
ik ben van woede bijna dol.
Nu wil ik mij wreken, ja voorwaar,
zie hier, ik neem een grote schaar,
en daarmee knip ik tot haar straf,
mijn mooie baart en knevel af.
Dank u!