Blaadjes uit een levensboek – 11 Dood en trouwen

Soms ging ze voor het orgel zingen en zei dan: “Kinderen, nu gaan we fijn samen zingen.” Altijd versjes over de Here God. En altijd “Daarboven juicht een grote schaar van kinderen voor Gods troon.” Zeker omdat Greta een broertje verloren had. Ik werd er chagrijnig en treurig van. Zowel van de wijs als dat je in de hemel altijd zou moeten zingen. Mijn moeder zou het wel leuk vinden, maar ik wist genoeg andere dingen.

Piet
Zou Piet ook de hele dag staan zingen? Steeds als ik aan hem dacht moest ik achter elkaar slikken en kreeg ik zo’n slap gevoel. Pietje van Enk mijn vriendje van een paar jaar ouder, was gestorven. Hij was achterop een paard-en-wagen geklommen. De baas had met een zweep naar achter geslagen en Piet was gevallen. Net voor een tram. Dood. En toen hadden Pietjes vader en moeder niks meer. Piet had zo’n rare, schorre stem gehad. De Here God had misschien maar liever dat hij niet meezong.

Dominee
Met Jan van Veelen speelde ik alleen zonder zus Jannie. Met zijn meccano-spul waarmee je hijskranen en vliegtuigen kon bouwen. Niks voor Jannie. Jan wilde dominee worden, later. Dat leek mij ook wel wat maar ik zou dat nooit tegen iemand zeggen. Ik had al een paar keer op de preekstoel gestaan in onze kerk toen ik met Daantje van de koster speelde.

“Dat wij ons daaraan toetsen en daarna richten”, had ik onze dominee nagezegd. En net als hij veegde ik heel lang over mijn voorhoofd.

Krikke
’s Zondagsmiddag gingen we wel eens naar Krikke. Jannie en ik moesten meneer en juffrouw zeggen. Raar, tegen de vader en moeder zeiden we ome Wim en tante Pietje. En daar kwamen we veel minder. Jannie ze dat ze Pietje een stomme naam vond voor een vrouw. Bij Krikke hadden ze een grote jongen en twee meisjes. Pas hadden ze vreselijk moeten lachen. De jongen had met zijn handen een toeter gemaakt en heel langzaam gezegd: “Meneer Krikke, heeft zeven…” Ik had het niet begrepen en Tineke, het jongere meisje, ook niet. Tineke aaide soms over mijn wang. Ik  vond haar lief en we hadden afgesproken dat we later zouden trouwen. Dat moest ik echt onthouden, van Tineke, want ik had al meer meisjes beloofd met ze te trouwen.