De arme molenaarsknecht en het katje

In een molen leefde eens een oude molenaar, en die had geen vrouw en geen kinderen, en er waren drie molenaarsknechts die hem bedienden. Toen ze ettelijke jaren bij hem waren geweest, zei hij op een dag tegen hen: ‘Ik ben nu oud geworden en ik wil alleen nog maar rustig achter de kachel zitten: trekken jullie erop uit, en wie van jullie mij het beste paard hier thuis brengt, die zal ik de molen geven, en in ruil daarvoor moet hij me tot mijn dood verzorgen.’ De derde van de molenaarsknechts was het jongetje, de anderen vonden hem nog niet droog achter zijn oren, en de molen gunden ze hem zeker niet, en hij wilde hem niet eens hebben. Ze trokken alle drie samen weg, en toen ze bij het dorp kwamen, zeiden de twee anderen tegen de domme Hans: ‘Blijf jij nu maar hier, jij vindt van je leven geen paard.’ Maar Hans ging toch mee, en toen het nacht werd, kwamen ze bij een hol, en daarin gingen ze slapen. De twee verstandige wachtten tot Hans in slaap was, toen stonden ze op, gingen weg en lieten Hansje maar liggen en ze dachten slim geweest te zijn; ja, maar dat zal jullie toch niet zo glad zitten!
In een molen leefde eens een oude molenaar, en die had geen vrouw en geen kinderen, en er waren drie molenaarsknechts die hem bedienden. Toen ze ettelijke jaren bij hem waren geweest, zei hij op een dag tegen hen: ‘Ik ben nu oud geworden en ik wil alleen nog maar rustig achter de kachel zitten: trekken jullie erop uit, en wie van jullie mij het beste paard hier thuis brengt, die zal ik de molen geven, en in ruil daarvoor moet hij me tot mijn dood verzorgen.’ De derde van de molenaarsknechts was het jongetje, de anderen vonden hem nog niet droog achter zijn oren, en de molen gunden ze hem zeker niet, en hij wilde hem niet eens hebben. Ze trokken alle drie samen weg, en toen ze bij het dorp kwamen, zeiden de twee anderen tegen de domme Hans: ‘Blijf jij nu maar hier, jij vindt van je leven geen paard.’ Maar Hans ging toch mee, en toen het nacht werd, kwamen ze bij een hol, en daarin gingen ze slapen. De twee verstandige wachtten tot Hans in slaap was, toen stonden ze op, gingen weg en lieten Hansje maar liggen en ze dachten slim geweest te zijn; ja, maar dat zal jullie toch niet zo glad zitten!
In een molen leefde eens een oude molenaar, en die had geen vrouw en geen kinderen, en er waren drie molenaarsknechts die hem bedienden. Toen ze ettelijke jaren bij hem waren geweest, zei hij op een dag tegen hen: ‘Ik ben nu oud geworden en ik wil alleen nog maar rustig achter de kachel zitten: trekken jullie erop uit, en wie van jullie mij het beste paard hier thuis brengt, die zal ik de molen geven, en in ruil daarvoor moet hij me tot mijn dood verzorgen.’ De derde van de molenaarsknechts was het jongetje, de anderen vonden hem nog niet droog achter zijn oren, en de molen gunden ze hem zeker niet, en hij wilde hem niet eens hebben. Ze trokken alle drie samen weg, en toen ze bij het dorp kwamen, zeiden de twee anderen tegen de domme Hans: ‘Blijf jij nu maar hier, jij vindt van je leven geen paard.’ Maar Hans ging toch mee, en toen het nacht werd, kwamen ze bij een hol, en daarin gingen ze slapen. De twee verstandige wachtten tot Hans in slaap was, toen stonden ze op, gingen weg en lieten Hansje maar liggen en ze dachten slim geweest te zijn; ja, maar dat zal jullie toch niet zo glad zitten!

Ochtend

Toen de zon weer opkwam en Hans wakker werd, lag hij in een zeer diep hol, hij keek overal rond en riep: ‘O God, waar ben ik?’ Toen stond hij op en kroop de grot uit, ging het bos in en dacht: ‘Ik ben hier helemaal alleen en verlaten: hoe moet ik nu aan een paard komen.’ Terwijl hij zo in gedachten doorwandelde, kwam hij een klein bont katje tegen, en dat zei heel vriendelijk: ‘Hans waar wil je naartoe?’ – ‘Och, jij kunt me toch niet helpen.’ – ‘Ik weet wel wat je hebben wilt,’ zei het katje, ‘je wou een mooi paard hebben.’ Kom eens mee, en als je zeven jaar lang mij trouw wilt dienen, dan zal ik je er één geven, mooier dan je ooit in je leven gezien hebt.’ – ‘Nu, dat is een vreemd katje,’ dacht Hans, ‘maar ik wil toch zien of het waar is, wat ze zegt.’

Kasteel

Toen nam ze hem mee in haar betoverd kasteeltje, en ze had daar alleen katten die haar bedienden; ze sprongen gemakkelijk de trappen op en af, waren vrolijk en hadden het goed. Als ze ’s avonds aan tafel gingen zitten, moesten er drie muziek maken; de eerste streek de bas, de tweede de viool en de derde zette een trompet aan haar mond en blies haar wangen op zo goed ze kon. Toen ze gegeten hadden, werd de tafel weggedragen, en de kat zei: ‘Nou, Hans, kom maar, dan dansen we samen.’ –‘Nee,’ antwoordde hij, ‘met een muizepoes dans ik niet, dat heb ik nog nooit gedaan.’ – ‘Breng hem dan maar naar bed,’ zei ze tegen de katjes. Eén bracht hem met een kaars naar de slaapkamer, en trok hem zijn schoenen uit, één zijn kousen, en tenslotte blies er één het licht uit.

Houthakken

De volgende morgen kwamen ze weer en hielpen hem het bed uit, eentje trok hem zijn kousen aan, eentje bond zijn kousenbanden, eentje haalde schoenen, eentje waste hem en eentje droogde hem met haar staart zijn gezicht af. ‘Lekker zacht,’ zei Hans. Maar hij moest ook knecht zijn bij de kat en iedere dag hout hakken, daarvoor kreeg hij een zilveren bijl en een blok en zagen van zilver, en de hamer was van koper. Nu, hij maakte de houtjes klein, bleef er, kreeg er goed te eten en te drinken, maar zag nooit iemand dan de lapjeskat en haar huishouding. Eens zei ze tegen hem, ‘Ga nu de weide maaien en droog het gras.’  Ze gaf hem een zilveren zeis en een slijpsteen van goud, maar zei hem alles weer netjes terug te brengen.

Hans ging erheen en deed wat hem bevolen was, en na gedane arbeid bracht hij de zeis, de slijpsteen en het hooi naar huis en vroeg of ze hem nog niet zijn loon wou geven. ‘Nee,’ zei de poes, je moet eerst nog een en ander voor me doen. Hier is een zilveren bijl, timmerhout, een winkelhaak en alles wat nodig is, alles van zilver, bouw voor mij daar nu eerst eens een klein huisje mee.’ En Hans bouwde een aardig huisje en zei: nu had hij toch alles gedaan en nog altijd had hij geen paard. Toch waren de zeven jaren voor hem voorbijgegaan, of het maar een halfjaar was geweest.

Paarden

De kat vroeg toen, of hij haar paarden eens wilde zien? ‘Ja’ zei Hans. Toen deed ze het huisje open en terwijl ze zo de deur open doet, staan daar opeens twaalf paarden, ach, dat waren toch zulke prachtige paarden, glanzend en spiegelend, het deed zijn hart goed. Nu gaf ze hem te eten en te drinken en sprak: ‘Ga nu naar huis. Ik geef je het paard niet mee, maar over drie dagen kom ik en dan breng ik het je.’ Dus maakte Hans zich klaar voor de reis en ze wees hem de weg naar de molen. Maar ze had hem niet eens een nieuwe jas gegeven, en hij moest zijn oude haveloze kiel aandoen waarin hij gekomen was en die was hem in die zeven jaar aan alle kanten te klein geworden.

Thuis

Toen hij thuiskwam, waren de twee andere molenaarsknechts ook weer terug; wel had ieder een paard meegebracht, maar dat van de één was blind en dat van de ander kreupel. Ze vroegen:’Hans, waar heb jij je paard?’- ‘Over drie dagen komt dat nog.’ Toen lachten ze en zeiden: ‘Ja Hans, waar zou jij wel een paard vandaan halen, dat zal mooi gaan!’

Hans ging de kamer in, maar de oude molenaar zei, dat hij zo maar niet aan tafel moest komen met zijn gescheurde lompen, hij schaamde zich als er iemand binnen zou komen. Ze gaven hem apart een beetje eten, en toen ze ’s avonds gingen slapen, wilden de twee anderen hem niet in bed hebben, en tenslotte moest hij bij de ganzen kruipen en op wat hard stro liggen.

Prinses

Toen hij de volgende dag wakker werd, waren de drie dagen al om, kwam er een koets aan met zes paarden ervoor. Het was prachtig, en een lakei voerde nog een zevende paard aan de teugel mee en dat was voor het arme molenaarsknechtje. Uit de koets daalde een prachtige prinses, ze trad de molen binnen, en die prinses was niemand anders dan de lapjeskat, dat de arme Hans zeven jaren had gediend. Ze vroeg de molenaar, waar de molenaarsjongen, het kleine knechtje was? Toen zei de molenaar: ‘Die kunnen we hier niet binnen nemen, die ziet er zo gescheurd uit en hij ligt in het ganzenhok.’ De prinses zei dat hij dadelijk gehaald moest worden. Dus haalden ze hem, en hij moest de lappen van zijn kiel bijeenpakken om er enigszins behoorlijk uit te zien.

Molen

Toen wilde de prinses de paarden zien die de andere knechts hadden meegebracht, het ene was blind en het andere kreupel. Ze gaf de lakei opdracht om het zevende paard te brengen.

Toen de molenaar dat zag, zei hij dat er zo één mooi paard nog nooit bij hem op het erf was gekomen. ‘En dat paard is voor de derde molenaarsknecht,’ zei de prinses. ‘

Dan moet hij de molen hebben’ zei de molenaar, maar de prinses zei: daar was het paard en de molen kon hij ook houden, en ze nam haar trouwe Hans, zette hem in de koets en reed met hem weg. Eerst reden ze naar het kleine huisje, dat hij met het zilveren gereedschap had gebouwd; maar nu is het een groot slot, en alles is er van zilver en van goud; en toen zijn ze getrouwd en hij was rijk, zo rijk, dat hij zijn hele leven lang genoeg had. Daarom moet niemand zeggen, dat iemand die je dom vindt daarom nog niet wat goeds kan worden!