De meester

Er was eens, zo begint ook dit verhaal,
een heel beroemde meesterkok, die had het helemaal.
Op een staatsdiner, of groot banket
Met directies, ministers en andere voorname klanten.
Dat werd een sof als hij er niet de leiding had.
Een kunstenaar, die wist van wanten.
En creatief zeg, dat hij altijd was.
Ontwierp het ene heerlijke gerecht weer na het ander.
Er verschenen vele boeken van zijn hand.
Ja, hij zat goed had al zijn zaakjes prima voor elkander.
Zo was er weer eens een groot banket.
Met ministers, VIPS en lui van koninklijke bloede.
Dan rekende men steevast weer eens op iets aparts.
Hij had weer een idee, en echt het was een hele goede.
In zijn toespraak vooraf sprak hij gedecideerd.
Ik ontwierp een pastei, iets anders als mij is geleerd.
Zoals de tijd veranderd noemde ik hem, ‘De aarde heden’.
Want wij zijn nu en hebben niets meer van het verleden.
Hij kreeg applaus, men had nog niets geproefd.
En toen de zaak was rond gedeeld werd er beschaafd gegeten.
Het was apart, had echt wel iets van tijd.
Een weinig wrang, en ranzig net of het was versleten.
Het kunstwerk ging er in als koek.
Al was de smaak eerst even wennen.
Maar in duur gezelschap heerst een ongeschreven wet.
Je laat je zeker nooit of ook te nimmer kennen.
Maar maanden later, bij hem in de zaak.
Zei ik ‘Mag ik jou nu als vriend iets in vertrouwen vragen?’
Ik kom hier toch veel maar mis de pastei.
Of serveer je die alleen op hele speciale dagen?
Hij zei ‘Jou wil ik het dan wel verklappen.’
Waarom je het op het menu nu niet meer ziet.
Het was eenmalig en van mij een aardigheidje.
Ik erger mij zo vaak aan deze tijd, wie niet?
Die dure lui, zij helpen mee de wereld te verzieken.
Zij rekenen op mij en ik op hen en jij jij mag het weten.
Ik gaf ze een koekje van eigen deeg.
En heb lekker in het beslag gescheten.