De schaar

Anekdote opgestuurd door mijn tante Ineke
Lieve Cor,
Bedankt voor jouw vele berichtjes! Ik weet niet wie jouw nieuwsbronnen zijn, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik veel dingen over jouw vader niet herken. Maar ja, ik was ook nog maar een klein grietje. Toen jouw vader en moeder wilden trouwen, was er geen huisvesting voor jonge stellen. Opoe Grauwelman, die op Dubbelebuurt 38 woonde, bood aan bij haar in te trekken, zodat ze toch konden trouwen. Maar op het laatste moment, wilde zij het jonge stel niet in huis hebben. Maar mijn vader en moeder met nog drie kinderen thuis (Cok, Kees en Ikzelf ), wilden dat wel. Dus jouw ouders (Jan en Wil), kregen het het huis op nr. 42 op de Dubbelebuurt, en daar ben jij geboren!
Het was armoe troef, met de hulp van elkaar hebben ze het toch gered. Jouw moeder werkte bij de BERKA, een naaiatelier, en werkte altijd hard. Jij was veel bij ons thuis, jouw box stond voor het raam, en wat ik mij kan herinneren, was het altijd gezellig. Opoe was er en Oma was er ook altijd als ik uit school kwam. Mijn vader had op een gegeven moment, alles wat nodig was om scherp te maken geslepen, hij deed dat op een wetsteentje. Daar was ook een schaar bij, en hoe weet ik niet, maar jij kreeg vanuit de box, de schaar te pakken. Ik zat altijd te lezen, en vanuit mijn ooghoek zag ik dat jij de schaar had. Niet goed oplettend, pakte ik de schaar af, maar mijn pink zat er tussen. Nou, waar jij de kracht vandaan haalde, weet ik niet, de schaar ging dicht tot op het bot. Jouw vader kwam net thuis van zijn werk, ik moest mee voor op de stang op de fiets, naar de dokter. Wij moesten even wachten en jouw vader werd steeds witter. Toen we naar binnen mochten komen, zei dokter Honing tegen hem: ‘kan jij er wel tegen!’ Nou, het bleek van niet! Hij ging echt onderuit. Maar, die schat bracht mij elke dag, voor op de stang naar school, voordat hij naar zijn werk ging. Maar…. ik heb nog steeds een litteken van jou hoor, of is het een aandenken. Dan jouw lieve Oma Geertje. Ik ging vaak uit school even bij haar aan. Weet jij dat ik mijn eerste ringetje van haar heb gekregen? Het was een zilver ringetje met een bloedkoraaltje. Ik heb heel wat gesprekken met haar gehad. Ik was op een gegeven als kind erg in de war. Op het Sekto-park, een Duits militair terrein, waar veel Duitse militairen waren. Militairen die ook vaders waren, heimwee naar hun gezin hadden. Zonen die hun ouders misten. Voor ons in ieder geval geen vijanden. En als klein grietje, en ook ander buurtkinderen, werden wij naar binnen gehaald en kregen van alles te eten. Onder de luizen kwam ik dan thuis.
Maar toen ik naar school ging, kwam dominee Kromhout, moet je nagaan, ik weet nog zijn naam, op school Bijbelse geschiedenis brengen. Hij dankte God dat Duitsland in de vernietiging was gegaan en Nederland de overwinning had behaald. En toen moesten wij de Tien Geboden leren, het vierde Gebod, Gij zult niet doden! En daar had ik met jouw Oma Geertje hele gesprekken over. Ik was nog maar zes jaar oud, maar zij luisterde altijd. En mijn moeder, kwam ik later achter, is de kerk uit gegaan, omdat de dominee vanaf de kansel hetzelfde zei. En mijn moeder zei: ‘ik lees het in de Bijbel anders, wie het zwaard opheft, die zal door het zwaard vergaan.’ En zo begon voor mij de zoektocht, wij voldoen hieraan, wereldwijd.
Zo lieve neef van ons, dat is het voor nu, houd je goed, neem niet te veel hooi op je vork!
Liefs van Aat en Ineke, Doei!
Toen ik als kleine jongen met mijn vader naar het café van Vermeulen mee ging, vroeg de kroegeigenaar Wijnand Vermeulen altijd aan mij: sla je Opoe nog wel eens met stoffer? Ik hoorde later van mijn ouders, dat ik vanuit de zelfde boven genoemde box, Opoe die te slapen zat naast de box, waarschijnlijk om aandacht te vragen, op haar hoofd heb geslagen met een stoffer.