Grut!

Ze zijn er weer terug van even weggeweest, het kleine grut!
Het waard weer rond en dringt door kieren en door spleten.
Die de mens de lust benemen om maar wat dan ook te doen.
Na toch een fijne, leuke, mooie zomer was ik ze haast vergeten.

Maar nee hoor, ze zijn praktisch onuitroeibaar is gebleken.
Horen nu bij ons en zijn hier jaarlijks dan ook vaste klant.
En alle rampen, warmte, koude, storm en regen deert hen niet.
Zij heersen over deze aarde en zijn tegen alles gewoon bestand.

En wij maar zeuren over de dreiging ergens uit de ruimte.
Maar het grut bedreigt ons scrupuleus gewoon onder onze neus.
En waren zij maar groot genoeg konden wij ze gaan bevechten.
Maar nee, zij zijn hier nu al lang de baas en wij hebben geen keus.

Er is dan ook geen hoop voor ons, wij zullen moeten blijven lijden.
Een geluk voor ons, dat zij ons nodig hebben om te kunnen voortbestaan.
Onze ellende, koortsen, niezen, hoesten, proesten, blijf maar lachen.
Het gaat weer over en is het voor een maand of tien wel weer gedaan.

Ons eigen voortbestaan kon anders wel eens in de verdrukking raken.
Want wie heeft in die tijd nog lust of zin in seks en aanverwante zaken.
Hoe leuk en prettig dit soort bezigheid ook moge zijn, het hoeft niet meer.
Het is dan net als met alle andere leuke dingen, mij maar niet wakker maken.

Wel denk ik dat die ruige voorvaderen van ons, die met die knotsen.
Die sterke beren ja, die met haast van alles durfden vechten.
Volgens mij is het onbekend of het grut het wel heeft geprobeerd.
Het zou ze ook niet lukken om het pleit in hun voordeel te beslechten.

Zij hadden immers body, waren pezig, taai en droog.
Het grut heeft het voorzien op het slappe zachte dacht ik zo.
Wij moeten om te kunnen overwinnen dus terug naar de natuur.
Helaas, dat redden wij niet meer, dus geven wij het maar cadeau!