Het beste deel

Op een dor, kaalgevreten stuk grasland stond een mager paardje.
Wat stom te staren in een grote bak met drabbig water bij het hek.
Op de paal van het hek stond fier een forse, weldoorvoede ekster.
Die bijna hardop dacht:”Dat stomme scharminkel hij lijkt wel gek.”

Nu loop je nog een beetje vlot en heb je nog een sprietje gras om op te kauwen.
Maar op een goede of een kwade dag beland je, dat is zeker toch wel bij de slager.
Als je helemaal bent afgereden, en jij je halve leventje vreselijk hebt uitgesloofd.
Dan eindig je gewoon als paardenworst want jij bent immers dan nog lekker mager.

Maar neem dan mij, ik vlieg waarheen ik wil want ik ben vrij.
Ik roof te pas en onpas wat eitjes of wat kuikens uit een nest.
Ja, vrijheid blijheid en de kost gewoon maar voor het kauwen.
Ja zeg, geloof mij maar gerust, dit leventje bevalt mij opperbest.

En straks vlieg ik de boomgaard in, de boer is immers al naar huis.
Zo kan ik lekkertjes op mijn gemak, wat appels of een peertje snoepen.
Ik kan dat voorzeker rustig doen, want ik alleen val immers niet zo op.
Heel anders als die stomme spreeuwen, want die komen gewoon in hele groepen.

Het paardje stond daar wat suffig en zag de ekster met lede ogen gaan.
Wat is het toch een vreselijk droevig lot, als paard te zijn geboren.
In een volgend leven wil ik dan ook gerust zo’n mooie bonte ekster zijn.
Ik ga alvast maar bidden dat de schepper mijn wens ook zal verhoren .

Nog maar nauwelijks had hij dit gedacht, of benggg, een heel harde knal.
Met een ijselijke kreet stortte de arme ekster dodelijk gewond ter aarde.
Dit voorval onderbrak nu toch even zijn prettig dromende gedachtegang.
Een ding had hij nu wel geleerd: Het leven van een dier heeft weinig waarde.