In Memoriam

Toen dus pa in stilte was overleden.
Heeft men hem netjes gecremeerd.
En zijn as ging in een heel mooi urntje.
Dat werd voortaan keurig door ma beheerd.
Hij stond daar te glimmen op het kastje
Werd op zijn tijd dan ook van stof ontdaan.
Want ma hield zo je weet van netjes en van proper.
En stoffigheid kijkt ook gelijk weer zo vergaan.
Toen dan eindelijk, ruim vijf zware jaren later.
Kwam, helaas het droevige einde ook voor ma.
Naar haar wens liet ik haar ook gelijk cremeren.
Zo liet zij mij dan ook nog een mooi urntje na.
Zij stonden broederlijk samen keurig op het kastje.
En ik stofte ze ook periodiek heel netjes af.
Al sloeg ik het wel eens een enkel keertje over.
En onder ons gezegd was dat van mij een beetje laf.
Maar ja, zoiets verveelt toch ook een beetje moet je denken.
En zij stonden daar ook eigenlijk wel een beetje stom.
Maar ja, het zijn toch maar je beide ouders.
Daar geef je dan uiteindelijk het nodige toch om.
Ik ging er op een keer eens rustigjes voor zitten.
Hoe los ik zoiets nu voorgoed eens netjes op.
Hoe het kwam maar na enig echt diep denken.
Kreeg ik opeens een grandioos ideetje in mijn kop.
Ik kocht (zij hield daar zoveel van) een mooie stevenoot.
En die voerde ik nu wel heel secuur met ma.
Daarnaast zette ik een hele mooie Christusdoorn.
En die voerde ik geleidelijk voortaan met pa!
Toen dus na enige maanden alles op was.
Hield ik toch dagelijks nog mijn gesprek.
Zij deden het beide echt gewoon fantastisch.
Al versleten sommige mij soms wel eens voor gek.
Maar je zou toch echt eens moeten komen kijken.
Hoe mooi of deze planten nu geworden zijn.
En je zult dan ook wel vast met mij beamen.
Wat leven deze beide toch eigenlijk weer fijn.
Zo zijn mijn ouders zichtbaar dankbaar.
Dat ik hen beide weer een beetje leven gaf.
Zo voert dus echte ongedwongen ouderliefde.
Soms eigenlijk veel verder dan het graf.