Meel-lig

Zo’n molenaar zit maar altijd in het meel. Daar word je soms zo heel erg melig van. Je kunt het ook vaak ruiken, horen en zien! Men denkt dan vaak “Wat is dat toch een rare man.”

Zo’n bleek geval met van die holle, rare ogen. Je denkt soms “Hij kijkt bijna door mij heen.” Hij ziet je schrik en maakt wat vreemde grappen. Maakt grimassen dan met zijn handen of zijn been.

Met datzelfde been is hij die morgen ook uit zijn bed gestapt. Soms is het de goede maar het kan ook best het verkeerde zijn!
Nou maak je borst dan nat maar, dat wordt vandaag weer lachen. Geen mens is in zijn buurt meer veilig, hij zit weer helemaal vol gijn.

Aan de koffie moet zijn arme vrouwtje het dan gelijk ontgelden. Hij maakt weer grappen over haar en kijkt haar met zijn holle ogen aan. Ze lacht maar wat, want ze kent hem met zijn grappen en zijn grollen. Straks is een ander weer aan de beurt, zo is het altijd al gegaan.

Ik heb laatst eens aan haar gevraagd hoe of dat zat. Kun je het allemaal wel aan en wordt het je nooit teveel? Zij zei “Dit hoort nu eenmaal bij het vak van molenaar!” Dat hij altijd zo melig doet, wel dat zit hem in het meel!

Dat zit overal gewoon van buiten en van binnen. Het neemt bezit van je en het kruipt ook in je bloed. Zo word je na vele jaren dus een echte molenaar. Hij verstaat zijn vak, doet het ook geweldig goed.

Ik heb dit allemaal nooit geweten, hoe kon ik ook? Maar heb toch wel respect gekregen voor die man. Die als een soort van geest zo rond de molen spookte. Die buiten graan in meel omzetten ook nog entertainen kan.

Ik denk nu even aan zijn oude dag straks in het bejaardenhuis. Dat brengt vast weer wat meer leven in die arme oude mensen. Aan de koffietafel straks is het weer lachen weet zijn vrouwtje. Ja sterker nog, elk bejaardenhuis zou zich een molenaartje wensen.