Mijmering

Hij heeft geen fut meer zei de vrouw, het is een echte sul.
Hij doet ook zo sloom, ach ja, ik zeg de pit is er helemaal uit.
Hij luistert echt niet, en doet niet meer zo alles wat ik zeg.
Hij wordt ook zo eenzelvig zodat ik steeds op weerstand stuit.

Hij houdt nog van mij, zegt hij, maar stofzuigen doet hij niet.
Hij weet toch dat ik nu ook van alles niet meer zo goed kan.
De boodschappen doen, ik vraag het misschien wel honderd keer.
En slof, slof, slof de gang eruit, wat moet ik met zo’n man?

Sinds ik met dat been zit kan hij toch gerust het bed opmaken?
En die afwas doen kan ik nu niet meer met zo’n slechte rug.
En als hij dan de deur uit is blijft hij soms vele uren weg.
Het gaat allemaal zo traag, de gang eruit, niets gaat meer vlug.

Ja, vroeger ja, hij kon niet stuk, toen was ik zijn prinses.
En hij liep over van hulpvaardigheid, ja soms te veel.
Maar met dat hoofd, die rug, dat been, ben ik prinsesje af.
En aan zijn onverschilligheid erger ik mij nu groen en geel.

Had ik nog maar dat lekkere lijf van toen, dan was hij wel present.
Dan zouden fut en pit de zaak gerust weer kunnen laten bloeien.
Dan werd het vast en zeker wel weer een echter flinke vent.
Dan konden wij in het lange gras, nog wel een potje stoeien.

Nu heb ik eens gehoord van een man, die zo’n jong ding probeerde.
Het was weer net als vroeger totdat zijn hartje het opeens begaf.
Ik denk dan; dat is die pit en die was toch al lang verdwenen.
Zij ging wel door, maar hij ligt veel te vroeg nu al jaren in zijn graf.

Ik moet het er gewoon mee doen moet je maar denken.
Gewoon maar ik met hem, en hij verder gewoon met mij.
Ach, eigenlijk is het toch ook nog wel een echte goeierd.
Zolang wij er nog samen zijn ben ik eigenlijk wel blij.