Moestuintje

”Zitten hé, dat is het moeilijkste.’ Deze zin ving ik nog net op bij het betreden van mijn stamcafeetje. De uitspraak kwam van een man met een enorme buik. Onder de buik had hij een kruk als ondersteuning geïnstalleerd. ‘Ben je ook niet een ietwat te dik?’, vroeg Joop met geveinsde belangstelling. ‘De druk op jouw sluitspier moet overweldigend zijn. Als je nu nagaat dat Harry, die niet meer dan een kilo of zestig weegt, al een compleet moestuintje had hangen. Als ik jou zo bekijkt zit jij eerder aan de honderd zestig.’ Joop was aan het dollen, dat was duidelijk.
Toen hij mij zag binnen komen dacht hij in mij een handlanger gevonden te hebben. Maar ik was er geenszins voor in de stemming. ”Hallo Ivan, blij je te zien’, begroette hij. ‘Kom er eens bij, jij heb toch ook verstand van aambeien dacht ik?’ vroeg hij. ‘ik?’, vroeg ik verwonderd, ‘ik, hoezo ik?’ ‘Of was jij dat niet?’, vroeg Joop nogmaals met gefronst voorhoofd. ‘Jij had toch medicijnen gestudeerd?’ Hij had de voor mij overbekende ondeugende grijns op zijn ongeschoren porem. En er kennelijk plezier in om weer eens iemand op de hak te nemen. ‘Ja jij, jij was dat toch met dat volkstuintje met al die alternatieve kruidenplantjes voor medicijnen?’, ging hij vrolijk verder. ”Ik geloof dat ik je niet helemaal kan volgen Joop, denk dat je een beetje in de war bent’, zei ik hem. ‘Kom op Ivan geen gene, het is toch gewoon. Ik heb last van spataderen’, loog hij. ‘We hebben toch allemaal wat?’ Ik kreeg het een beetje warm en zei, ‘Joop ik heb noch last van aambeien of spataderen, Alzheimer of wat dan ook.’ ‘Ga even zitten knul en neem een bak koffie van mij.’ ‘En geef mij er ook maar gelijk een’, liet ik er op volgen.
‘Ach mijnheer, u hoeft u niet te schamen hoor’, zei het overgewicht. ‘Ik heb al jaren een moestuintje hangen en spataderen. Het hoort er zo’n beetje bij hé op onze leeftijd.’ Terwijl hij sprak trilde alles aan de vleesmassa. Het was alsof ik naar een orakel keek, iets of wat uit de Griekse mythologie. ‘Onze leeftijd, onze leeftijd’, dacht ik geërgerd. ”Nu, ik heb geen problemen hoor mijnheer. Maar praat u gerust verder met Joop, die weet er alles van’ zei ik vriendelijk.
Wat was dit nu voor een vertoning, ik had hier helemaal geen zin in. Joop kennelijk wel. Want hij ging nog een stapje verder. ‘Het vervelende is, er zijn bijna geen medicijnen voor, hé Ivan’, zo betrok hij mij weer in het gesprek. ‘Ja, dat weet ik niet hoor, heb je nu koffie Joop?’ vroeg ik hem. ‘Ja, natuurlijk ouwe gabber, maar kan je het even aanpakken. Nel, heeft die steunkousen te strak gezet, ik kan haast niet meer lopen’ zei hij. ‘Waar is Nel?’ vroeg ik hem. Ik wilde een wending aan het gesprek geven. ‘Nel?’ vroeg hij, dat weet je toch die moest de schimmel onder haar voeten laten wegsnijden. Nou dan weet je, ze is niet te genaken, als zij thuiskomt. En als ze al terug is dan hoop ik dat jij even achter de bar gaat staan, want dan moet ik mij laten spoelen. Ik heb weer eens een verstopping of wormen. Maar dat is zo gebeurd hoor, twee klysma’s en ik ben weer het ventje.’
‘Heb jij daar ook zo’n last van vroeg het megalichaam, man houd op, ik ook. En dan die winden die je erbij laat hé? Stinken, ongelooflijk’ zei de hangbuik. ‘Die winden kan Nel van mij nog hebben’ zei Joop, ‘maar dat vingerhoedje bruin water wat mee komt.’ Joop genoot, ik zag het aan zijn gemene muil. ‘Moet je nog wat drinken?’ vroeg hij de vetklep. ‘Nou nee, het begint al aardig te rommelen in de gaskamer en aan verwante ingewanden, ik moest maar weer eens gaan voor het te laat is. Die incontinentie luiers houden nu eenmaal niet alles tegen. Ik kom nog wel eens terug Joop, o.k.?’
Met dat hij zijn buik van de kruk tilde, liet hij een enorme scheet. ‘Jezus’, zei Joop ‘moet je niet pissen ook, uit het zelfde gaatje’ snauwde hij verbouwereerd. Ik genoot, prachtig die maffe Joop, nu had hij een koekje van eigen deeg. ‘Joop, ik mis mijn speculaasje, je begint toch niet maf te worden hé?’ vroeg ik.