Over vrouwen, vrouwen en vrouwen…

Het komt nogal eens voor dat men zich in een gesprek mengt, en ook nog eens aan deelneemt wat nergens, maar dan ook nergens over gaat. Zogezegd gewauwel in een vicieuze cirkel. Zo iets overkwam mij ook, vrijwillig weliswaar, maar toch. Het was dan ook een typisch mannengesprek, en ja, hoe raadt u het, het ging over vrouwen. De bar was leuk bezet in het bruin cafeetje. Het waren uitsluitend mannelijke klanten van tussen de dertig en zestig jaar. De spreker Frans, een goed uitziende jongeman van even in de dertig, betoogde dat hij ‘nu’ zijn echte liefde gevonden had. ‘Ja, een schat van een meid, knap lief eerlijk. Mooi rood haar en ze heeft een goede baan. Geen zeur of schreeuwer en leuk om te zien, echt een troel.’ ‘Ja, sneerde Joop’, ‘dat zijn ze allemaal in het begin.’
Joop, die zelf een blauwe maandag getrouwd was geweest en haar na de zoveelste ruzie buiten had gezet. Toen zij gilde om haar kleding en tv hij dit alles had nagestuurd. Alleen zonder verpakking en door het raam. En mopperend liet hij er op volgen, ‘niet alleen lullen hé, zuipen ook.’
‘Nou’ zei Harm, die ik persoonlijk heel goed ken en ook zijn vrouw Doortje, ‘ik heb een schat van een vrouw.’ Zoals gezegd kende ik hun van zeer nabij, en het was werkelijk en heel goed huwelijk. Ik kon dat dus in alle gemoedrust beamen. ‘Ja, dat is waar Harm’, gaf ik te kennen. ‘Maar’, ging Harm verder, ‘ze heeft dagen dan is zij echt niet te volgen, hoe ik ook mijn best doe, ik bak er niks van. Zij is niet te genieten ik ben dan weer blij als zij naar kantoor is.’
‘Nou die van mij mag zo langzamerhand wel op sterkwater, ik word de laatste tijd compleet gestoord van haar’ zei nu Karel de neus. ‘Kom ik thuis met een snee in mijn neus, en daar kan heel wat in’, grapte hij vol zelfspot, ‘heb ze wat te ouwehoeren. Zit ik thuis zeg ze, vent rot toch eens een poosje naar buiten. Wat mot je dan, je weet het toch niet meer.’
Joop wist het wel, ‘gewoon hier komen en je lekker vol laten lopen, en niet poffen.’ Er werd vrolijk om gelachen. Het volgende rondje werd alweer gegeven. ‘Ja mannen’, zei ik oubollig filosofisch, ‘je kunt niet met en niet zonder ze leven.’
Joop vroeg aan Frans wanneer we die filmster eens te zien kregen. ‘Nummer hoeveel is het eigenlijk Frans?’vroeg hij. Frans keek even omhoog naar het bruine plafond, ‘ik tel er achtentwintig’ antwoordde hij. Ik dacht dat hij een grapje maakte, maar Joop ging ernstig verder, ‘in hoeveel jaar?’ Wederom keek Frans omhoog alsof hij in zijn notitieboekje las. Om dan zonder blikken of blozen, alsof het de normaalste zaak van de wereld was te zeggen, ‘in acht, nee, negen jaar.’ ‘Dat is drie per jaar, dus iedere vier maanden had je een nieuwe’ zei Joop lachend. ‘Dan moet je toch zo langzamerhand wel weten wat voor vlees je in de kuip hebt?’ ‘Ja, dat weet ik ook wel’, aldus Frans ‘alleen je bent nooit helemaal zeker van je zaak, hé? En je blijft leren.’ ‘Die laatste, ja je hebt haar niet gezien, ze hield niet van de kroeg. Dat leek zo’n lieverd, tot zij haar kleren meebracht en voorgoed bij mij wilde wonen. Ik was overrompeld dus ik vroeg haar, wat is hier de bedoeling van? Keek ze mij aan met echt van die waanzinnige ogen en snauwde, wat zou je denken minkukel? En dat na nog geen drie maanden.’ ‘Fout dus’ zei Joop. Hard lachend liet hij er op volgen, ‘dat had ze niet moeten zeggen.’ ‘Nee, natuurlijk niet, ze stond al buiten voor ze haar koffer op de grond had gezet, mooi hè’ liet Frans er trots op volgen. Maar deze is een schat, ik breng haar wel een keer mee.’ De lol was alom het was gezellig en er werd flink getapt. Joop had het weer voor elkaar.
‘Nee, die van mij is een lekkertje.’ Het was Willem de schele zoals hij genoemd werd, waarom heb ik nooit begrepen, hij had geen bril en loensde niet. ‘Al kom ik nu drie weken niet thuis of ik kom elke dag helemaal lazarus de trap op geen kik zal ze geven. Zou ze ook niet moeten doen daar niet van maar toch het is niet leuk, nooit eens bonje’ liet hij er op volgen. ‘Dan is er ook geen leut meer aan, alles is goed voor haar. Ze zit de hele dag te breien en te haken, alles is gehaakt, katoenen gordijnen, spreien. Ja, ik heb zelfs een tijdje gehaakt ondergoed moeten dragen, weet hoe dat schuurt? En lelijk dat ze is, als ze rechtop staat hangen haar handen op haar knieën. Ze is zo plat als een liniaal. Een kont heeft ze niet meer alleen enorme voeten. Het lijkt wel of die poten door zijn blijven groeien. En een neus! Als je haar van de zijkant ziet denk je dat ze een banaan zit te eten.
Zo ging het toch wel gezellige gelul nog en poosje door toen de deur open zwaaide. Alle koppen draaiden als verschrikt naar de verschijning in de deur opening, het zal toch niet? Ze had inderdaad prachtig haar, het leek wel of het in brand stond schitterend rood vlammend. In een klap doodse stilte. ‘Frans’ hoe denk je er over krijste zij, kom op!’
Het was weer gezellig. ‘Geef ons even wat, en doe mij maar alleen een colaatje Joop’ vroeg ik. Ik had het wel even gehad.