Toekomst?

Ik heb vandaag maar weer eens in mijn kristallen bol gekeken.
Ik was gewoon benieuwd of er voor ons nog zo iets als toekomst is.
En ik moet eerlijk zeggen, dat het er echt niet zo heel erg best uitziet.
Wie denkt in trant van hoop op betere tijden, slaat echt de plank goed mis.

Eerst zag ik oorlogen overal, de hele aarde raakte hierdoor van de kook.
Tot ik opeens bedacht; dat is niet nieuw, die zijn er immers toch al lang.
Toen zag ik hele huizen hoge golven vele kilometers land gewoon verdelgen.
De hele aarde beefde, scheurde open, en toen werd ik toch eigenlijk erg bang.

Toen zag ik stormen over zeeën, naar het vasteland toe razen.
Verwoestend, en verdrinkend, alles, ook het leven op zijn weg.
De chaos, die het achterliet, het vele leed van hen die overleefden.
Gaf haast te denken aan een hel op aarde, ja, het is zonde dat ik het zeg.

Overal zag ik vuur, vulkanen om de beurt proberende elkaar te overtreffen.
Met hete as of vuur of modderstromen, weer beefde de aarde, was er de dood.
En men probeerde elkaar te helpen, de nood te lenigen, en ook te steunen.
Maar het was eigenlijk niet meer te doen, de nood was daarvoor echt te groot.

En ook de mensen onderling gingen toen elkaar bevechten.
Men was de weg kwijt, het mensdom was gewoon verdwaald!
Men schoot en stak elkander overhoop en blies zichzelf zelfs op!
De ware liefde, de eer en het fatsoen was tot het nulpunt toe gedaald.

En niemand die ook die ziekten die toen kwamen kon ontlopen.
Als je al te eten had was je uitverkoren, er was veel hongersnood.
Een dak boven je hoofd, en in veiligheid te leven bestond niet meer.
Want overal was vijandschap, overal verdeeldheid, en loerde er de dood.

En net toen het echt haast niet meer was te harden.
Werd eerst alles donker, en vielen de sterren uit de lucht.
En bleef er van de hele aarde toch helemaal niets meer over.
Wat eigenlijk een stomme bol toch, bedenk ik met een zucht.