Van ouder worden word je een ander mens

Van ouder worden word je een ander mens. Zo voelde en ervoer hij het werkelijk, maar waarin was dat anderszijn gelegen? Dat was moeilijk onder woorden te brengen. Dat je minder snel dacht en praatte, dat je langzamer liep, minder hoorde en zag en minder opmerkte, minder interesses dreigde te krijgen, meer behoefte aan rust had, met minder eten genoegen nam, sneller vermoeid was – dat waren verschillende voor de hand liggende dingen.

Dat anderszijn – was dat misschien je andere positie op het speelveld van het leven dat voor jou niet meer zo’n “speelveld” was? Je stond toch eigenlijk grotendeels langs de lijn te kijken, hoe anderen het deden? Dat was weer te sterk uitgedrukt, maar er zát wat in.

Hóe deden anderen het? Sommige dingen minder goed, andere beter. Er was in ieder geval geen aanleiding om te steunen “alles wordt minder.”; om zo’n “alles-wordt-minder-man” te worden.
Een ander mens worden. Je keek niet meer naar het leven als naar een oneindigheid van mogelijkheden en kansen. Als naar een tijd waar nooit een eind aan zou komen. Eigenlijk was je je nooit echt bewust geweest van de eindigheid van het leven hier. Nu werd je dat wel. Als je de rouwadvertenties in de krant las (en dat deed hij altijd) viel je op hoeveel mensen er overleden van 65, 70 jaar. Dan realiseerde je je dat je geluk had. “Reservetijd” kwam in je gedachten. Dat verzoende je met een zeker gevoel van teleurstelling omdat je aan de kant stond te kijken, zonder actief mee te doen.

Ach, die levensperiode leverde ook veel winst op. Een beetje rust omdat je krachten het toch niet toelieten om zo actief op te treden. Hij ervoer een minder verantwoordelijkheidsgevoel voor alles.
En dat was behaaglijk. En dan was er ook een ander, nieuw lezen van de Bijbel. Dat leidde ertoe concreter uit te zien naar de Vader, om Hem eindelijk echt te zien met nieuwe ogen in zijn glorie. Verlost van pijn en onbehagen, verlost van het kwellende gevoel van medeplichtigheid in en aan een wereld die verging van ellende en misère. Was er dan geen angst om oog in oog te staan met Hem? Jawel, maar veel minder dan geweest was. Bijbellezen in deze levensfase had hem iets duidelijk gemaakt van het “in Christus zijn. De overweldigende ontdekking vrij te zijn van alles en in Hem te leven en te bewegen en te bestaan. “Dit is het eeuwige leven dat zij U kennen.” Iets van dat nieuwe leven leek hij te ervaren. En dan stopt het schrijven. Want er zijn geen woorden voor om dat mee aan te geven. Hoe lang kréég hij nog? Hoe lang zou de wereld nog bestaan? De spanning werd groter en was voelbaar. Het kon niet anders – wie echt luisterde hoorde de voetstappen van de Heer en zag al iets van de grote morgen.

En dan zou alles niet minder worden, maar meer. Je kon erover zingen: we zijn er bijna!