Verborgen leed

Ja mijn beste vriend, er is nog heel veel verborgen leed. Als de vader muis ’s morgens huppelend naar het maïsveld gaat. Blij en vol goede moed, in het nest wacht moeder met zes kale jongen. Hij moet opschieten want hij weet dat het vrouwtje al te wachten staat.
Oh jee die buizerd daar boven zijn hoofd, in de haast helemaal niet gezien. Hij heeft echt niet zo veel gevoeld, hij was een makkelijke snelle prooi. Maar het vrouwtje moest toch wel eten en dus bij die kale jongen weg. Die stierven ouderloos en hongerend en koud en dat was niet zo mooi.
Het everzwijn had wel zes dartele mooi gestreepte biggen. De losbollige jonker schoot uit louter balorigheid haar dood. De biggetjes nu zonder moeder en de melk kregen erge honger. Zij zijn toen gecrepeerd in het bos, ja zulk leed is vreselijk groot!
De merel had met veel gefluit en veel gesjouw een nest gebouwd. Zij broedde al een tijdje op zes eitjes en de jongen kwamen bijna uit. Toen pa het over nam en zij even weg was om een snelle hap te nemen. Kwam daar die mooie maar oh zo gemene Vlaamse gaai en die zag buit!
De stakkertjes hebben zodoende echter nooit het levenslicht aanschouwd. Pa moest ook eten en kon immers alleen zijn kroost niet op de wereld zetten. En dit soort akelige dingen gebeuren nu dagelijks vele malen in de natuur. Wij voelen alleen ons eigen leed zonder op de wereld van het kleinere te letten.
Je zou er haast bij gaan huilen als je al die gruwelen eens overdenkt. Want dit is misschien een procent of minder van wat allemaal is bekend. Denk maar eens aan al die insecten die vertrapt en opgevreten worden. Ook al hetgeen de mensen hieraan en samen doen is immers inherent!
Zo denk ik dat de natuur het leed niet voelen kan en ook de mensen niet. Alleen hebben de mensen er woorden voor en hebben mededogen met elkaar. Maar altijd met een relatief kleine groep, want al het leed is alleen niet te dragen. Mensen kunnen er mee overweg een stille tocht, gebedsdienst vreemd maar waar.