Weer, weer

Toen ik nog jong was, ja toen had je pas nog echte winters! De Hongerwinter was er ook zo een en dan nog oorlog ook . Ze duurden lang en vele 11stedentochten werden verreden. De zomers zijn ook niet meer je dat, het weer is van de kook!
Wij zongen toen van karretjes die op een hele smalle zandweg reden. De koetsier met de blik zo strak naar voren de teugels stevig in de hand. Van hele hoge bergen en watervallen waar enorme bomen groeiden. De bliksem wist ze wel te treffen er was echt niets tegen het weer bestand.
Natuurlijk waren er ook van die mooie brede heldere wegen. En koetsiers die met een neut op het wel geloofden onderhand. Zij vielen dan ook prompt in de ravijnen die er toen ook waren. Maar de hele zooi wordt vlakker en natter en dat deugd van geen kant.
Het woeste weer heeft nu de hele berg met bomen en al gevlakt. Gewoon de hele bende kalmpjes aan de dalen en ravijnen ingedreven. En zo zonder bomen spoelt die losse grond omlaag, maakt alles vlak. En als dat wereldwijd zo nog een tijdje doorgaat dan zul je wat beleven.
Want als die wereldbol echt bol wordt, als alle uitsteeksels zijn geslecht. Dan gaat dat gekke ding vanzelf door de tijd ook heel anders draaien. Verlegt vanzelf zijn zwaartepunt en kantelt plotsklaps of kalmpjesaan. Ja dan is het wel even uitkijken geblazen, dan verandert het weer pas echt.
Dan kan alles wat maar met ijs en sneeuw te maken heeft weer uit het vet. Dan zullen velen weer gaan verlangen naar zwoele, warme zomerregens. Je kunt dan ergens in de buurt vast skiën en ook je eigen iglo bouwen. Ik hoef niet meer zo nodig maar voor de jeugd is dat vast dolle pret.
En bij het knapperend vuur der haard ga ik weer van die zandweg zingen. Van bergen, grote bomen en die storm en bliksemflits van lang geleden. Ik word hier langzamerhand zo mismoedig, zo lamlendig en oubollig van. Ik kan er niets aan doen maar vroeger was er meer courage als in het heden.