Zingen tot boven de wolken

Toen ik weer eens in het verzorgingshuis hier in ons dorp ging zingen met en voor de bewoners, samen met de hen die mij altijd helpen, gebeurde er iets bijzonders.

Een dame van 94 jaar zat lekker op haar gemak in haar “luie stoel” (stoel wilde niet lopen ha ha) en toen wij binnenkwamen waren we ons nog even aan het beraden welke liedjes we zouden zingen. Zachtjes zongen we met elkaar iets door.

De dame veerde op en zei “wat zingen jullie mooi”.

Ik liep naar haar toe, en antwoordde “Maar u zingt ook prachtig en nog zo zuiver en zo hoog”

“O ja, ik zing wel zo hoog, tot boven de wolken” en haar beide armen ging zo hoog mogelijk de lucht in. Ze keek naar buiten en haar blik zocht de wolken, wat fijn dat het niet mistig meer was, de wolken kon je nu weer goed zien.

“Maar”, zei ze toen opeens “De wolken zijn heel hoog. Wat als ik weer terug wil?”

“O, dat is geen probleem”, zei ik. “We hebben hier een breicafe in huis en we vragen aan de dames of ze van glanzende wol vleugeltjes willen breien voor u, en die gooien we dan omhoog, en dan kunt u zo naar beneden vliegen.”

“Opgelost”, dacht ik… Nee dus…

“Wie vangt me dan op als ik naar beneden kom?”

Oeps, daar hadden we niet op gerekend.

Een van ons had het antwoord gelukkig. “Dan nemen we een groot stuk zeil en dan vangen we u op en bent u veilig op de grond, we houden dat heel stevig vast.”

Ze keek nadenkend en zei toen: “Ha een groot zeil, ik op een groot zeil”. Ze leek hier echt verbaasd over te zijn. Wat een mooi “bekkie” had ze toch in al haar verbazing.

Onze fantasie’tjes waren blijkbaar niet slecht bedacht, gelukkig maar.

Ze deed haar ogen dicht terwijl ze eens wat makkelijker ging zitten.
Nu is ze moe dachten wij, maar nee, verkeerd gedacht hoor… want toen we begonnen met zingen deed ze haar ogen weer open en begon te dirigeren, hoog en laag op de juiste plekken.

Nu weet ik dat ze altijd in een koor meezong, dus de herinneringen daaraan kwamen weer boven bij haar, dat was duidelijk.

En echt, ze zong hoog en zuiver met ons mee.

Hoog zingen? Oke, maar ook nog met een zuivere warme klank, dat is even wat anders.

Ze liet zich ook niet van de wijs brengen toen ik een tegenstemmetje “erin gooide”.

“Zo”, zei ze. “Dat klonk keurig”.

“Dank u wel”, zei ik en tegelijkertijd dacht ik er aan, dat je niemand kwijt wil, wij haar ook niet, natuurlijk niet, maar ze is al zo oud en niet echt ziek, wat zou het geweldig zijn als ze op deze manier, al zingend haar zuivere toon, weg mocht vliegen tot hoog boven de wolken, en daar voor altijd haar hoogste lied kon zingen en wandelen in het Zonlicht, in Zijn licht.

Zonder te hoeven lijden door een ziekbed, zomaar wegvliegen en zwaaien naar ons, vliegend naar een land waar geen ziekte en verdriet is.

Maar aan de andere kant, nee nu nog maar niet, want ze zingt steeds zo lekker mee. En ik hoop dat ze haar lied zal zingen, haar zuivere stem reikend tot “Hoog boven de wolken”

En o, wat een feest, ik mag dit soort dingen zo graag doen.