Zondag

Als je op een mooie, zonnige zondag zoals vandaag.
Een flink eind hebt gewandeld en flink hebt doorgelopen.
Dan heb je voor je het weet, de nodige kilometertjes afgelegd.
En is de dag, of zeg de tijd haast vanzelf ook omgekropen.

Dan maak ik, doch meestal doet toch mijn vrouw dat.
Een eenvoudige, voedzame, boerenhap dan voor ons klaar.
En als je na zo’n dag dan zeg maar ook de nodige trek hebt.
Voel je jezelf zo welgedaan en rijk, en eigenlijk is dat ook waar.

Als de scharnieren en de botten zich ook laten voelen.
Dan zeg je tegen elkaar “Wat fijn dat je dat nog kunt.”
Je slaapt dan ook zo lekker en geniet dan van je rust.
Zo af en toe eens uit de bol, zie het maar als een stunt.

Zoiets als wat vind jij, zouden wij dat nu ook nog kunnen?
Of dat een rit iets uitloopt, en langer duurt als wat je had gedacht.
En iedere keer bedenk ik dan; het is mij toch weer meegevallen.
Maar ik besef; eens komt het einde, niet dat ik daar nu al op wacht.

Ik denk dan met medelijden aan zo iemand als de koningin.
Die misschien veel duurder, maar niet zo lekker heeft gegeten.
Die ook vast wel niet zo vredig, lekker ontspannen slapen zal.
Het in volle vrijheid, lekker benen strekken al heel lang is vergeten.

En al die lieden met veel geld en niet meer kunnen gaan zoals zij willen.
Omdat de afgunst van zeer vele ook dagelijks op hen loert.
Zij worden soms ontvoerd, gegijzeld, of gewoon maar afgeperst.
Vaak stak het hen niet zo nauw, maar sommige hebben goed geboerd.

Rolstoelen, verzorgingshuizen, rollators of elektrisch voortgedreven karren.
Wekt zo’n medelijden bij mij op, meer als vrijwilligerswerk kan ik niet doen.
Ik leef toch echt wel prettig, heb er ook lol in en ben nog flink bezet.
En het jaloers zijn krijgt bij mij geen kans, ik ruil niet met een man met poen!