Zwanenleed

Twee zwanen zwommen ietwat driftig rond in het koude water.
Reikhalzend leken zij uit te zien naar de komende lente temperatuur.
Zij reikten steeds weer met hun lange halzen spastisch naar de zon.
En als die dan al even scheen, was dat maar van hele korte duur.

De eenden, ganzen en al het andere water grut.
Zagen het gebeuren “Wat sloven zij zich weer uit!”
Doe net als wij, maak er toch gewoon het beste van.
Dat langhals gedoe is wat ons tegen de waterborst stuit.

Wij dollen wat en gaan zo af en toe ook even lekker kopje onder.
En jagen ook alvast in groepsverband, frequent de vrouwtjes na.
Dat is heel prettig om te doen, het houdt ons ook nog lekker warm.
Zo af en toe zegt er zelfs een “Ik denk dat ik alvast maar broeden ga!”

Er komen nu steeds meer zwanen om te halzen rekken.
Het is dat ze zo groot zijn want anders joegen wij ze weg.
Door dat halzen rekken wordt het beslist geen uurtje eerder zomer.
Het staat zo sloom en oogt ook zo dom, het is zonde dat ik het zeg.

Maar met dat hele grote lijf en dat hele kleine koppie.
Die veel te lange slinger nek en veel te grote, platte bek.
Zullen zij wel nooit verstandig kunnen worden en gaan stoppen.
Die grote kuddes halzen rekkers, dat wordt gewoon te gek.

Zij passen beter tussen de lang nekken; de giraffen.
Het zou veel beter zijn als men ze daarheen verbannen kon.
Zij konden blij, naar hartelust allemaal gaan halzen rekken.
En de hele Godganse dag schijnt daar constant de zon.

Maar net als al die mensen uit de vele warme landen.
Die hier gekomen zijn om te zitten rillen van de kou.
Zij halzen rekken niet maar blijven wel rustig zitten rillen.
Terwijl het daar veel prettiger en beter voor hen wezen zou.

Maar noch de mens noch dier laten zich immers meer sturen.
Al was het toch veel beter voor hun eigen goede, allerbeste wil.
Maar ik kan beter stoppen met wat goed en best is uit te leggen.
Dus rek maar lekker hals, ik houd mij voortaan rustig, stil.