Als de regen nedervloeit
en de stormwind tiert en loeit,
zijn bij ’t hoekje van den haard
kind’ren ’t allerbest bewaard.
‘Neen!’ dacht Robert ”k wil niet vreezen,
zulk een weer moet heerlijk wezen!’
Weg snelt hij, met dollen kop
en zijn paraplu’tje op.
’t Stormweer raast met dol geweld,
boomen worden omgeveld;
Robert zwoegt toch door en nu
vat de wind zijn paraplu
en hij vliegt door ’t luchtruim voort;
niemand, die zijn schreeuwen hoort,
wolken snelt hij reeds op zij,
en zijn hoed vliegt hem voorbij.
Door de wolken vaart hij heen,
vruchtloos is zijn bang gesteen
En zijn hoed waait ver hem voor,
heel den hoogen hemel door.
Waar hij zoo is heen gesneld
is aan niemand nog verteld.
