Een brilletje?

Een poesje uit Maastricht,
kon niet zo goed zien en had weinig zicht.
Op school viel het op en begonnen de brokken,
als hij een zinnetje lezen moest, ging hij gokken.
Want hij kon wat op het bord stond niet zo goed zien,
hij dacht als ik het ga gokken is het wel
goed misschien.

Maar de juffrouw had het kleine poesje door,
ze zei tegen hem, “misschien moet je wel een
brilletje van oor tot oor
Met een brilletje ben je vast een hele Piet
Zeker weten dat je dan veel meer ziet!”
Het poesje keek heel verbaast de juffrouw aan,
Dat leek hem maar niets, hij had nog nooit een
poesje met een bril over straat zien gaan.

De juffrouw belde naar de ouders om te vertellen
dat het poesje niet goed kon zien,
Toen het poesje thuiskwam zei zijn mams
dat hij de oogarts moest zien,
“Nee” zei het poesje met zij sterke willetje,
“Ik wil absoluut niet naar de oogarts en zeker
geen brilletje.”
Maar het poesje moest luisteren ma’s wil was wet,
Hij had de keuze naar de oogarts of de hele
week om zes uur naar bed.

Hij koos er toch maar voor om de oogarts te zien,
ze gingen de volgende dag, het was rond een
uur of tien.
De oogarts had vrij snel het poesjes oogjes gekeurd,
“Tja” vertelde hij, “je moet een brilletje, wil
je hem gekleurd?”
“Nee” zei het poesje “voor een brilletje heb
ik geen wensen,
als ik toch iets moet om beter te kijken mag
ik dan lenzen?”

De oogarts keek de moederpoes aan,
En sprak: “tja ik heb eigenlijk nog nooit een poesje
meteen brilletje over straat zien gaan.
Het is ook heel lastig te bevestigen achter de oren
en als een pootje van het brilletje per ongeluk in zijn
oortjes prikt, kan hij niets meer horen.”
Nou zegt moederpoes tegen het poesje deze keer
voldoe ik aan je wensen,
Jij krijgt van mama lenzen.