Het huisje Timpe Te

1920 Piggelmee, het Toovervischje voorkant. Foto: Van Nelle, Collectie Museum Rotterdam

In de duinen stond een huisje, niet zo heel ver van de zee,
waar twee kleine mensjes woonden. En de naam was: Timpe Te.
Helemaal van polyester. Een gedurfd, modern idee:
licht en sterk en toch voordelig, gaat een mensenleven mee.

’t Leek een omgekeerde pispot – maar dan van een groot formaat –
die ze hadden laten maken naar het voorbeeld van een plaat,
uit een heel oud sprookjesboekje van Van Nelle. En je raadt
nu voorzeker, dat het om het boek ‘Het Toovervischje’ gaat…

Hier een deur en daar een raampje. En dáárvoor weer een gordijn,
wanneer zij intiem – dus even ongezien – wensten te zijn.
Maar die beide kleine mensjes vonden het er maar wát fijn;
’t was hun eigen poppenhuisje (alles was er even klein).

Eten kon in de kantine van de zaak – dus dat viel mee –
bij de weduwe Van Nelle, want daar werkten z’ alle twee.
Later dronken zij dan samen thuis een gratis kopje thee
en hun blikken rusten peinzend op de eindeloze zee,

want zij waren niet gelukkig. Alle dagen op en neer
naar die weduwe Van Nelle. Het benauwde elke keer:
uur na uur zo’n sterke theelucht. Die sloeg overal op neer,
stond hen alle dagen tegen. Ja, zij haatten het steeds meer.

Nu gebeurde ’t op een avond: plots lag er een nieuwe krant,
weggeworpen door een gast (of opgewaaid vanaf het strand).
Daarin stond een mededeling. Die was reuze interessant:
‘Douwe Egberts wenst vergroting van het personeelsbestand’.

In de duinen op dat plekje (niet zo heel ver van de zee)
waar de kleine mensjes woonden in hun huisje: Timpe Te,
werd die avond afgesproken bij een laatste kopje thee:
morgen maar eens informeren. Dat leek hun een goed idee.

Bij de zaak van Douwe Egberts stond een kop Moccona klaar,
want dat was het allernieuwste: oploskoffie. Eerlijk waar.
En de kleine mensjes keken even gretig naar elkaar:
Dát smaakt lekker! Wát een koffie! Even roeren: drinken maar!

Dus toen Douwe Egberts beiden ook nog meer salaris bood,
was het pleit beslecht. Zij dronken voortaan kóffie bij hun brood.
Thuis uit eigen pot Moccona, op de zaak Aroma Rood.
Zij zijn daar altijd gebleven. En zij dronken tot hun dood

nimmermeer iets van de weduwe Van Nelle. Nooit meer thee.
Kóffie (dus van Douwe Egberts) kregen z’ alle dagen mee.
En dat huisje in de duinen, niet zo heel ver van de zee,
– van die kleine mensjes – heette voortaan Huize Weltevree.