Apache-hart

Alfons die was hier het verdriet,
Den beul van de publieke vrouwen,
Iets weigeren durfden ze aan hem niet
Uit vrees, hij was niet te vertrouwen.
Ied’ren dag had hij een andere vrouw,
En weer kwam hij een vreemde tegen,
Een meisje lief scheen niet verlegen,
Dat is iets voor mij dacht hij weer gauw.
En hij die riep dan in zijn schik,
Dat meisjeshart, ja dat wil ik.

Refrein:
Het was een meid met oogen blauw,
Oprecht een flinke schoone vrouw,
De ster van al de nachtgodinnen,
Iets liefs dat ieder zal beminnen.
Alfons die prijsde zich dan aan,
Bedreigde haar moest z’ hem ontslaan,
Zij lachte en weigerde gauw,
Die lieve meid met oogen blauw.

Zijn vrienden zeiden bovendien,
Alsfons er is niets aan te maken,
Niets aan te doen! dat wil ik zien,
Zijn woede scheen ten top te raken.
Ik wil haar hart of wel haar vel,
De schoonen moeten voor mij vallen,
Dat is gekend onder hun allen,
Of anders doorkerf ik hun snel.
Hij wachtte dan een uur nadien,
Tot hij ze weder had gezien.

Refrein:
Het was een meid met oogen blauw,
Oprecht een flinke schoone vrouw.
Hij sprak tot haar kies nu gij schoone,
Mijn liefde of ’t mes dat ik u zal toonen.
Ze antwoordde spottend zonder smart,
Dat voor een man je hebt geen hart,
Zij lachte en weigerde gauw,
Die lieve meid met oogen blauw.

Het mes in de hand vol razernij,
Liep hij dan naar haar kamer mede,
En wou haar slaan, ineens hoort hij
Moeder! hij hield op en met rede.
Want in een wieg een kindje teer,
D’ armpjes gekruist omhoog geheven,
Juist of het voor zijn moe wou streven.
Ook dan wierp hij het mes terneer,
Dan riep het kindje, nog zoo klein,
Doe toch mijn moeke maar geen pijn.

Refrein:
Dan gij die meid met oogen blauw,
Oprecht een flinke schoone vrouw.
Voor het eerst zag men die man toen weenen,
Dan wou hij al zijn goedheid leenen.
Het hart was gebroken en gezwind
Riep hij ‘k wil een vader zijn voor ’t kind.
‘k Werk voor u saâm en deel uw smart,
Ziedaar nu een Apache-hart.