De bloem van het land

Ik was nog te jong toen ‘k mijn ouders verloor
Toen kwamen er dagen van lijden
’n Oom nam mij mee van het land naar de stad
De stad die mij nooit kon verblijden
Doch eenmaal per week was ik s’middags vrijaf
Dan snelde ik altijd naar buiten
Daar was ik gelukkig ik dacht aan geen stad
Ik hoorde de vogels weer fluiten

Ik hou van de molens ik hou van de Vliet
De geur van de bloemen de vogels hun lied
Ach vader ach moeder waarom ging U heen
Je jongen die is nu altijd zo alleen
Ik mis U en ’t land waar mijn wieg heeft gestaan
Uw kind was zo graag met U mede gegaan

Zo trok ik getrouw naar het land aan de Vliet
Tot ik daar een bloempje zag bloeien
Een lieftallig meisje onschuldig en rein
Als slechts op het land kunnen groeien
Die bloem trok mij aan deze bloem van het land
Met blozende kleur op haar wangen
Die bloem te bezitten en saam hand en hand
Zong ik dan een lied vol verlangen

Daar ginds bij de molens aan ’t water der Vliet
Zong ik met de vogels tezamen een lied
Een liedje van vreugde ik kende geen smart
Die bloem bracht weer rust in mijn droef rustend hart
Want maanden daarna werd de dorpsklok geluid
En stralend van vreugd werd dat bloempje mijn bruid

Toen bracht ik die bloem pas geplukt van het land
Naar de stad waar ook zij niet kon leven
Daar is ze gaan kwijnen ze miste de zon
De zon die op het land was gebleven
Ik bracht haar terug naar het land aan de Vliet
En stervende starend naar buiten
Heeft zij me gekust en bedankt dat ik haar
Daar buiten haar ogen liet sluiten

Nog draaien de molens nog stroomt ginds de Vliet
Nog zingen de vogels een vogelen lied
Een liedje verwijt mij dat is voor je straf
Die bloem hoorde hier die je brengt naar het graf
De dorpsklokken luiden het bloempje verdwijnt
En ginds straalt de zon die voor ons nooit meer schijnt