Ik blijf je trouw

Eens in m’n leven, toen heb ik even,
Overtuigd gedacht, aan de liefde’s macht.
En dat is mij bij gebleven, ‘k leerde je kennen,
Ging je verwennen, en die schuine maan,
Zag ons ’s avonds gaan, keek ons lachend aan.
‘k Werd toen verloofd, ‘k steeg naar m’n hoofd,
Aan al de kussen, viel niks te blusschen.
‘k Ben toen getrouwd, dat was m’n fout,
Dat is gebleken, na ’n paar weken,
Je meisje is doorgaans beter dan je vrouw.
Mijn lieveling, daarom zing, ik somwijl tot jou:

Refrein:
Ik blijf je trouw en ‘k laat me niet verleien.
Zit ik te vrijen, zootusschenbei je,
En zoen ‘k soms een ander blij van geest,
Dan denk ik maar dat jij het bent geweest.

Als je getrouwd bent en niet van hout bent,
Dan gebeurt het meer, als ’n enk’le keer,
Dat je een boodschap naar je vrouw zendt.
Schatje het spijt me, ’t geld dat verleidt me,
‘k Vind het zelf een kruis, ‘k kan nog niet naar huis.
‘k Kom vannacht pas thuis, doe niet onwijs,
Ik ben op reis, enkel voor zaken.
‘k Zal er voor waken dat niks gebeurt waar je om treurt.
J’ hoeft je niet ongerust te maken
En ondertusschen zit je voor je brood
In ’t Cabaret, netjes met ’n ander op je schoot.

Refrein

Niet slechts de mannen, koest’ren die plannen
En doen zoo ontrouw, maar ook meen’ge vrouw
Houdt den boog niet steeds gespannen.
‘k Heb z’ in de gaten, vaak langs de straten,
Dat zoo’n lieve toet heel g’heimzinnig doet.
Als ze ’n ‘Hij’ ontmoet, niet slechts de man
Doet nu en dan, als ie op sjouw ging,
Raar met z’n trouwring, ‘k geef wat ’n strop,
M’n neus er niet op, dat alle vrouwen
Zijn te vertrouwen.
’n Vrouw doet slimmer dikwijls dan ’n man.
En vraag je ‘r dan, zegt de man,
Je kunt er van op an.

Refrein