Teunis had zien kop verloren,
An de dochter van Gert-Jan.
Hij wou met die deern trouwen,
Dus hie lij het met heur an.
Maar toen sie op sondagavond,
Sprak met Henderik Vergeer,
Begon die net hetzelfde te kletsen
En hie sprak hetzelfde weer:
Refrein:
Mariechie ik mag oe so geerne,
Ie ben de deerne just naar mien zin.
Van al die boeremeiden,
Ben ie het die ik zo bemin.
En as ik oe zo zie
Ja, dan trilt mien de knie.
En dan wens ik oe dichterbie.
Oh, Mariechie, mijn lieve Marie!
En hetzelfde sprak ook Wullem,
En hetzelfde sprak ook Bram.
Mar sie liet die kerels kletsen,
Omdat sie gin ene nam.
Zelfs een hele ouwe kerel,
Tachtig jaar en met gris haar,
Die sien vrouwe had verloren,
Flusterde heur in het oor:
Refrein
Toen Marie het manvolk kende,
Sprak zie Teunis weer eens an
En sie zei: ,,Ie waren d’eerste,
Dus neem ik oe als man.’
Teunis veegde zich de bek of
En hie wol veurt an de slag,
En hie greep Mariechie vaste,
En hie song uut alle mach:
Refrein
We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie
Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.