Ome Jan

M’n moeder had een broertje, dat was m’n ome Jan,
En elke zondagmiddag kwam die altijd effe an.
Hij hield niet van familie, van kind’ren hield ie wel,
Hij bleef z’n hele leven een echte vrijgezel.

Ik kreeg van ome Jan ineens m’n allereerste fiets,
Hij zei: ‘die is voor jou, mop’ en verdween weer in het niets.
Thuis was het echt geen vetpot, het was altijd feest,
Want iedereen was blij als ome Jan weer was geweest.

Refrein:
Want we gingen op vakantie van het geld van ome Jan,
En niemand leek te weten hoe die aan die centen kwam.
Dat kon ons weinig schelen, dus we namen het er van.
Niks te klagen, niet naar vragen.
Wat hebben we een lol gehad van ome Jan z’n geld,
En daarom was ook iedereen enorm op hem gesteld,
En waar hij ’t vandaan had, heeft nog niemand ons verteld,
O, die lieve, Ome Jan!

Toen ik wat ouder werd, kreeg ik al snel een baan.
En het werd mij een raadsel, hoe m’n oom dat had gedaan.
Hij had geen baan of erfenis, en zat maar voor de buis.
Dat zag ik als ik langs reed, op weg van werk naar huis.

’t Viel me op dat ome Jan zich toch wat vreemd gedroeg.
Je zag hem nooit met vrienden, of gezellig in de kroeg.
Hij kwam steeds minder vaak, maar altijd was ’t prijs.
Want als ie dan ook langs kwam, dan konden we op reis.

Refrein

Nu heb ik maanden niets gehad, en ben naar hem op zoek.
Ik vind ‘m in een kamertje verloren in een boek.
En dan verteld ie z’n verhaal, onthult ie zijn geheim.
Hoe ie ’t voor elkaar kreeg zo’n goede oom te zijn.

Waneer ik ‘m vertel dat ik echt heel veel van hem hou,
Krijgt ie tranen in zijn ogen, en hij toont opeens berouw.
’t Wordt wel even wennen voor ons allebei,
Aan die stalen tralies tussen ome Jan en mij.

Refrein

O, die lieve … ome Jan! (4x)