Toen God in Bethlehem als kind geboren lag, was ’t nacht, maar ’t scheen te wezen wel midden op den dag. Nooit zag ’t duister stralender luister, nooit zoveel sterren als het toen zag, En een, die ’t helderst scheen, riep de Wijzen uit het Oosten naar ’t Kindje Jezus heen.
De veten en de haat, zij waren al voorbij. Het lam dat liep te grazen met leeuwen in de wei. Zonder te bijten, stoeiden met geiten, panters en tijgers, zo mak waren zij. En naast de wilde beer lag kalf en lam en veulen in peis en vrede neer.
De herders in het veld, die lagen op hun wacht, toen feller dan de zonne het licht brak door de nacht. Vrienden geen vreze moet in U wezen, zei hun een engel, weest vrolijk en lacht. Ik meld U enkel blijs: Vannacht is weer gekomen, het aardse paradijs!
