Home / Liedjes / Fabel van een Prinsje

Fabel van een Prinsje

Een Prinsje kwam ’s met z’n hondje,
Z’n kinderjuf en z’n knecht,
Al drentelende door de Hofstad,
Ook in ’n kleine buurt terecht.
Men had ’t Prinsje voorgeschreven
Om wat te loopen nu en dan,
Daar kreeg ’t ’n gezonder kleurtje
En misschien ook wat eetlust van.

Terwijl ’t dan zoo op ’n morgen
Al uren lang gewandeld had,
Zag ’t ’n arme, grijze stakker
Die van ’n korst te smullen zat.
Toen vroeg tie angstig an z’n juffer:
,,Wat doet daar toch die ouwe man?’
’t Prinsje wou maar niet begrijpen
Dat men van zoo iets smullen kan.

En toen dat bleeke, teere Prinsje
Al dichter bij den stakker kwam,
Kreeg ’t opeens een groote honger
En zei: ,,Geef mij die boterham!’
De kinderjuffer kreeg ’n flauwte,
De knecht riep: ,,Hoogheid kom toch mee!’
’t Hondje kefte van benauwdheid
De bedelaar zei kauwend: ,,Nee!’

’t Prinsje liep toen schreiend verder
En snikte dat ’t honger had,
En dat ’t juist de korst wou hebben
Waarvan die ouwe man zoo at.
De knecht liep dalijk naar de stumper
En riep: ,,Geef ons die korsten, gauw!’
,,’t Is zijne Hoogheid, Prins Cornelis
Die van je brood wat eten wou!’

De arme man begon te beven
Liep naar de stad en stal ’n rok,
Een dasje en ’n helder frontje
Een hooge zijje en ’n stok.
Hij vroeg en kreeg ’n audiëntie
En mocht toen ’t paleis in gaan,
Daar bood hij met ’n diepe buiging
Den Prins z’n boterhammen aan.

De bedelaar werd als belooning
Onmiddellijk gedecoreerd,
De boterham werd door den hofarts
Nauwkeurig gedesinfecteerd.
Maar toen de Prins er van zou eten
Toen lustte hij die korst niet meer,
Men legde die in ’n vitrine
Van ’t Paleis-museum neer.