Vaarwel mijn lieve Rosalijn

Vaarwel, geliefde Rosalijn,
‘k moet weer bij m’n troepen zijn.
Meisje, lieveling van mijn hart,
scheiden baart mij diepe smart.
’t Moedig paard wacht reeds op mij,
mogelijk sneuv’len w’ allebei.
Ontvang dees ring van mij gewis
tot een gedachtenis.

Wenend staat zij op ’t balkon
Bij ’t vertrekken der schadron:
O, hoe fier rijdt hij te paard!
Ja, hij is haar liefde waard.
Zie, die jonge luitenant
wuift tot afscheid met z’n hand…
Welt in krijgsmans oog een traan
bij het ten strijde gaan?

Duizend werden neergeveld
op het Japanse oorlogsveld.
Liefde, die zich steeds ontfermt
heeft de officier beschermd.
’t Is alsof de dood hem spaart:
moedig zit hij nog te paard,
aan ’t hoofd van ene ruiterstoet
strijdt ie met nieuwe moed.

En bij charge en het front
werd den officier verwond:
Paard en ruiter stortten neer
op het bloedig veld van eer.
Al die bloei van eer en roem
vergank’lijk zijn ze als een bloem.
Maar hij deed zijn krijgsmansplicht
en dat maakt zo licht.

En bij held’re sterrennacht
houden d’engelen nog de wacht.
Zusters van het Rode Kruis
komen aan met zacht gedruis,
bidden voor hun heil en ziel
toen daar hare minnaar viel.
Onder tranen brengen zij
menig gewonde bij.

Engelengestalten zweefden rond
op de met bloed doorweekte grond.
Ook bij hem knielt jong en teer
ene liefdezuster neer.
Waarom ziet ze hem zo aan,
waarom vloeit die droeve traan?
Bij het licht der maneschijn
ziet hij z’n Rosalijn.

Zij ontvluchtt’ ’t ouderlijk huis
en nam dienst in ’t Rode Kruis.
Zij beminde om liefdeswil
’t slagveld, nederig en stil.
In het liefdezusterskleed
zag zij van ver het krijgsmansleed
En zo vond ze in stille smart
de lieveling van haar hart

En terwijl ze hem verbindt
die ze bovenal bemint
Ziet het paard zijn meester aan
net of hij wil doen verstaan:
als ware vrienden scheiden wij
want het einde is nabij.
Ja, ’t lieve trouwe dier
sterft naast de officier.

Door de zorg van Rosalijn
mocht ze altijd bij hem zijn.
In ’t lustprieeltje aan de kant
verzorgt ze hem met ted’re hand,
schoon het weken duurt gewis
voordat hij genezen is.
In reine liefde en geduld
Wordt hare wens vervuld.

O, hoe teder en hoe zacht
is der eng’len blijde wacht!
Zusters van het Rode Kruis
gij werpt rozen in hun kruis.
’t Is de liefde die beveelt
en de zwaarste wonden heelt
Liefde strooit haar rozen neer
ook op het veld van eer.