Aan de rollator duwde ze haar broze ouderdom
het stemlokaal naar binnen en gaf haar stempas
in ruil voor een dun gevouwen krant die haar opnieuw
deed leven, omdat ze het herkende.
Achter het afschot klonk goedkeurend mompelend:
“Het rode potlood en de lijst met namen zijn er Goddank weer.
Wat een verademing, geen beeldscherm maar papier, zoals weleer.
Ik tel weer mee als Ouwe Trien, al is mijn gang wat strompelend”
De man achter de tafel zei “Mevrouw, zal ik U helpen,
daar zijn we hier uiteindelijk ook een beetje voor
en ik doe het met het aller grootst genoegen hoor”
“Meneer, welnee, ik voel me thuis, ik heb het door.
’t Is als vanouds, wat zie ik daar? Wel potverdikke…
Je mag nog steeds niet aan de punt van ’t potlood likken!
We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie
Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.