
ik zou de bolero willen dansen
met blote voeten in het zand
langs de vloedlijn van mijn woelige leven
een witte duif in mijn warme hand
ik zou mijn armen willen slaan
om de oranje-rode ondergaande zon
voor hij in de rimpelloze zee
zal verdwijnen achter de horizon
de zee was zo vaak getuige
van mij stille pijn en verdriet
door golven verwoestend geweld
de mensen … zij zagen het niet
eindelijk is hij gestreden
die jarenlange ongelijke strijd
verdwenen is de maskerade
van de mens die in stilte lijdt
verzonken is mijn triest verleden
in de diepte van die peilloze zee
de kracht van de schuimende golven
nam de pijn naar de einder mee
ik dans de bolero bij avondzon
met blote voeten in het zand
volg de vloedlijn van mijn nieuwe leven
een witte duif rust in mijn hand
mijn hand rust in jouw hand