Met dank aan Willem van Baardewijk voor het insturen van de tekst
Dat poëzie een verschrikking, als de liefde is. Een dwingende minnares die op straffe van woordenpest en zinnenrot niet met zich laat dollen.
Nee zij eist haar volle aandacht en keihard slaat zij, als haar huid onberoerd blijft, toe
zo dacht ik ‘ik laat haar links liggen’ Een week, twee weken, Onbarmhartig sloeg zij toe. Woordenpest en zinnenrot, builenletters verkrampten mijn door pijndolgedraaide poëziel.
dat liefde, dat poëzie, een daad is een onvermijdelijke daad, blijkt toch maar weer. Gelukkig blijkt dat toch maar weer.
