’t Was vrede toen de engel kwam,
geduldig had ze hem verwacht.
De ziekte die haar kracht ontnam,
had tevens zielerust gebracht.
Een boompje had ze nog geplant,
beschut tegen de kou.
In ’t hoekje aan de zonnekant,
zodat het niet bevriezen zou.
Wilde beslist dat het zou groeien,
als zij er niet meer was.
De hemel zou het dan besproeien,
’t gaf een gevoel dat haar genas.
Door ’t groeien van haar eigen boompje,
in de natuur zo ongestoord,
voelde het als een zoete droom,
van iets op aarde leeft nog voort.
We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie
Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.