(P.A. de Génestet 1829 – 1861) Met dank aan Ingrid Ouwerkerk voor het insturen van de tekst
Terwijl ik staar in ’t spiegelglad Van ’t zilv’ren nat, Schud ik mijn hoofd: wie ben ik? Ja hooge Hemel: Hoe, wie, wat? Wat wil, wat weet, wat ken ik? Zie hoe hij lacht – die dwaas, die guit, Die leelijkert in ’t water: Mijn help! mij-zelven lach ik uit Met wonderlijk geschater.
O menschenhart, o menschenhart, Verstrikt, verward, Vol zonden, dwaasheên, wonden; Ik gaf mijn zoetste en liefste smart, Mocht ik mij-zelf doorgronden. Een lach klinkt uit het golvenbed: Dat wil zich-zelf begrijpen! Zoudt ge ook uw beelt’nis hier te-met, In de ooren willen knijpen?
