(Frans Bastiaanse (1868-1947)) Met dank aan Ingrid Ouwerkerk voor het insturen van de tekst
Het klare water vloeit als rein kristal Door groene landen, ’t Gebloemte zoomt de boorden overal Met gele randen, De leeuw’rik rijst de morgenvelden uit En zingt een lied, Dat ik wél hooren, wél gevoelen kan Maar zeggen niet.
Want klaarder dan het menschelijke woord Is ’t vogelzingen; Daar is geen snarenspel, geen harpaccoord Dat kan doordringen De ziel met vreugde en louterend geluk Als déze toon, Die draagt ’t verlangen van de wereld tot Der heem’len troon.
Hoor, hoor het zilv’ren trill’ren als een vreemd Zalig verblijden, Waar, boven bosschen en beschenen beemd, Naar alle zijden De wijde ruimte oneindig openblauwt, De zonne schijnt, En, onder ’t juub’len van zijn heilig lied, Die ’t zong, verdwijnt.
Om, als verzaad van zon en hemelgloed Zingend te dalen, Maar straks, als een die steeds verlangen moet De warme stralen Van ’t zomersch licht te drinken van nabij, Wéér ’t aardsche ontstijgt En niet kán rusten voor de lentedag Ter kimme nijgt.
