Ik heb de witte waterlelie lief,
Daar die zo blank is en zo stil haar kroon
Uitplooit in ’t licht.
Rijzend uit donkerkoele vijvergrond,
Heeft zij het licht gevonden en ontsloot
Toen blij het gouden hart.
Nu rust zij peinzend op het watervlak
En wenst niet meer…
We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie
Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.