(Spotdicht uit de oorlog, gericht tegen de bezetter en de NSB die probeerden de zgn. arbeidsdienst populair te maken met de Germaanse Koenraad) Met dank aan Frans Hoffmann voor het insturen van de tekst
Een ouderling uit Lutjebroek Ging met zijn maat op huisbezoek. Al lopend in de stille polder Op weg naar boer Hendrikus Bolder, Kreeg onze man, hij heette Broest, Het gevoel dat hij nodig moest. En steeds maar hoger werd zijn nood Wat moest hij doen, zijn angst was groot, Waar kon hij hier met goed fatsoen Zo gauw een grote boodschap doen. De enige oplossing was Zijn ei te leggen in het gras Hij zei tegen broeder Kruik: loop jij maar langzaam door Ik ben aanstonds weer bij je hoor. Ziezo nu afgestroopt die broek Hij bakte een twee drie een koek Waar zijn vrouw jaloers op zou wezen Lichtbruin van kleur en mooi gerezen. Hij gaf een zucht en ’t was gedaan, Dat was hem netjes afgegaan. Nu nog een stuk papier, Dan kon hij vrolijk weer van hier. Maar tot zijn verdriet Een stuk papier vond hij niet. Hij werd moe van al dat zitten, Hij kon hier toch niet blijven klitten. Opeens voelde hij een hand Die zacht streek langs zijn billenrand. Wie was paraat? Wie toonde zich een man van daad? Wie streek zonder een woord te kikken? In deez’ benarde ogenblikken? Wie veegde met een stuk papier? Zijn poepert schoon met edele zwier? Het was Koen. Koentje van de arbeidsdienst zo gezeed Die deez’ edele weldaad deed
