Home / Gedichten / Jonge, lelijke eendje

Jonge, lelijke eendje

(Johan Andreas dèr Mouw 1863-1919)
Met dank aan Jeanne Albers voor het insturen van de tekst

Dan las ik weer van ’t jonge, lelijke eendje:
eerst zwom hij blij door ’t groene licht op ’t water;
toen joegen ze hem weg met kwaad gesnater,
en gooide een jongen naar hem met een steentje;

toen plaste hij rond met één bevroren beentje
’s nachts in een kolk; en toen ontmoette hij, later,
bij de oue vrouw, die deft’ge, wijze kater
en kipje Kortpoot met ’t verbrande teentje!

En stilletjes werd ’t kleine eendje groot;
en vloog eens in een meer. Daar kwamen aan,
drie zwanen, en hij zei: ‘Pik me maar dood!’
en boog naar ’t water; en hij zag een zwaan.

En ‘k had altijd, wanneer ik ’t sprookje las,
een vreemd gevoel, dat ‘k zelf zo’n zwaantje was