Mijn Brabant

Och wa zou ik toch geer nog efkes , efkes mee m´n klumpkes aon
Bij ons thaus op m´n gemak, rontelum ´t haus nog gaon.
Over ´t petje deur den hof, ´t binneveld weer in.
Skooner uitzicht waor d´r toen, bai ons in de buurt toch gin.
Wigenbeum langs de slootkant, en daorbij ´n boerenheg.

Wa zou ik gerre mee ons moeder, nog ´efkes keurre dur ´t Branbants laand.
En bij ´t vallen van den aovend , mijn handje veilig in heur haand.
Waor ik den eelt dan goed kos vuulen ,van ´t harde werken wa ze deei.
En dè aalt zonder te klaogen och wa waor da mens tevreei.

Nou zou ik gerre nog naor skool gaon , toe vond ik ´t lerre eigelijk gek.
Als ik thaus kwam stond er altijd ,roggebroawd mee ´n skifke spel.
O wa waor da toen toch lekker, iets anders was er twauwens nie.
Mar dè spek van ons eigen verreke gaf oew volop energie.

Energie um flink te werken , flink te werken veur de kaost.
Ok alwier er toen gearbeid , zonder jaogen zonder haost.
Fluitend wier de rog gebonden, erpel raope mee de haand.
´s Avonds hadde in oew sokken, haost altijd nog ´n veldje zaand.

Brabants zaand , slraol um te boeren , Brabants zaand allein mar stof.
Wa ge altijd mee bleeft draoge , naor de Mis en naor ´t lof.
Brabants zaand wor ze schepke gooide, en de jeugd er knikkere dè
Brabants zaand wor ze gerre woonde. Iedereen waor daor tevree.

Waor de Dommel de Aa traag bleef stromen , en ok de Leijgraaf.
Daor lee ok dè heil klein durepke nog heel gaaf.
Ik zie in gedachte nog de vrouwkes, mee d´r zwarte klumpkes aon.
En hurre schone witte poffer um saome naor de mert te gaon.
O waore ze toch deftig, mee die grote witte murs.

Kik da is nou mijn Brabent . op dè Barabant ben en blijf ik gruts!