
Kleine Anna, lieve Anna,
liet haar hoofdje lager hangen,
en haar frisse rode wangen,
waren nu niet meer te zien.
Op een avond riep zij Moeder
Kus mij voor de laatste keer.
Kom eens even bij me zitten
morgen leef ik vast niet meer
Geef de pop maar aan mijn zusje,
en het duifje aan broer Koos.
Toen de lieveling dat gezegd had
sloot zij de oogjes voor altoos.