Met dank aan Frank Hooyer voor het insturen van de tekst
Er vloog een witte duif hoog boven het beukenbos, En van zijn verenkleed liet zacht een veertje los. Het daalde zoetjes aan, Juist waar drie dikke beuken staan.
En onder één der beuken groot Stond net kabouterman. Hij zag het dalend veertje gaan En dacht er ’t zijne van! De eerste sneeuwvlok dwarrelt neer, Nu krijgen we dus winterweer!
En in zijn huisje in de grond Kroop snel kabouterman, De toegang stevig dichtgestopt Dat kou niet binnen kan. Ziezo, ’t mag sneeuwen , vriezen gaan, Toch laat ik winter buiten staan.
Zij handjes wrijvend vergenoegd, Spreekt zo kabouterman: ‘Maar….. ’t lijkt wel of het puft en blaast, Hoe raar waar is dat van?’ Ten laatste houd hij het niet meer uit, En als hij dan zijn deur ontsluit….. Dan straalt de herfstzon goed en warm Nog door het beukenbos.
De sneeuwvlok die een veertje was, Ligt ginder op het mos. En peinzend zegt kabouterman: “Hoe toch z’n ding je foppen kan.”
We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie
Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.
