Kobus Kikker en Rinus Reiger,
Zaten samen op de steiger,
Turend in de troebele sloot,
Die een sombere aanblik bood.
Zelfs de wind had hen verlaten,
Er blies geen zuchtje door het riet,
Rinus wilde even praten,
Helaas kwaken kon hij niet.
Kobus moest hem ook wat zeggen,
Maar hij wist alleen niet hoe,
Iets aan een Reiger uit gaan leggen,
Was voor een kikker toch taboe?
Kobus kreeg ineens een inval,
Zag de moeilijkheid al ras,
Rinus kon misschien beloven,
Niet te vissen in zijn plas.
Kobus voelde plotsklaps vreugde,
Over dit te gek idee,
Rinus Reiger werd hier blij van,
Dacht deze kikker neem ik mee.
Samen zijn ze toen vertrokken,
Naar een land hier ver vandaan.
Ze hebben daarop snel besloten,
Om als vrienden voort te gaan.
Nu nog even de moraal:
‘Vriendschap spreekt zijn eigen Taal’.
We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie
Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.