Piggelmee

In het land der blonde duinen en niet heel ver van de zee,
woonde eens een dwergenpaartje en dat heette Piggelmee.
Het waren heel, heel kleine mensjes en ze woonden vrees’lijk lot,
want ze hadden heel geen huisje in een oude Keulse pot.

Op een mooie zomermorgen lazen ze in de dwergenkrant,
dat er was, een Tovervisje komen zwemmen naar het strand.
Het visje dat met staart en vinnen vlug zich door de golven sloeg,
kon je alles, alles geven, als je het hem maar need’rig vroeg.

‘Ja ik! Ja ik!’ riep het ventje en hij trilde van genot
Visje, ach geef mij een huisje, ik woon maar in een stenen pot.
Altijd wonen in de duinen, nooit de wijde wereld zien.
Het Piggel-vrouwtje wil op reis gaan en neef Piggelmanus zien.

Van de mosselfee kreeg hij een schelpje, dat verandert in een schip
Als je het gewoon omhoog werpt en je roept dan: ‘Eun Deun Dip!’
Kijk, aan stuurboord zwemt een zouteharingkleuterschool,
op een fijn vakantiereisje van IJmuiden naar de pool.

Voor het schip verscheen een walrus met een witte zeilpet op.
‘Voorrang geven aan scholieren!’ riep hij met een basstem, stop!
Canada? Dat is niet ver meer, en u vindt het met gemak!
Eerst rechtuit en dan rechts afslaan bij een diep gezonken wrak!

En zo was het, want even verder zagen ze toen recht vooruit,
hoe een zaagvis plankjes zaagde uit een oude vissersschuit.
‘Piggelmanus?’ zei de vleermuis, ‘die heb ik op de maan gezien,
Maar je kunt hem niet bereiken, of heb je soms een vliegmachien?’

En zo na vele weken reizen, hadden zij het wel gezien.
Zij verlangden naar hun huisje, of de Keulse pot misschien?
Het vrouwtje lachte en verklaarde: ‘Ik heb me werkelijk best vermaakt,
Maar ik vind nog heus’lijk altijd, dat thuis de koffie het beste smaakt!’