Het soldaatje

(Dramatische schets)

Verteller:
’t Is winter, ’t is guur, het is koud overal
En ginds in die duistere kamer vooral.
Geen vuur in de haard, een papier als gordijn
En ginds in het bedje, armoedig en klein,
’n Knaapje vijf jaar, o zoo zwak en zoo bleek,
Het wichtje te zien maakt het harte u week.
’n Man bleek en somber en treurig als ’t kind,
Spreekt troostende woorden als ’t knaapje
Begint te huilen, te klagen, of als het spreekt,
Terwijl hem het harte van medelij breekt.

Kind:
U hebt me beloofd lieve paatje,
Als ik zoet was voor nieuwe jaar,
U me koopen zoudt een soldaatje,
Zeg palief zeg, is het niet waar ?
Ik wachtte stil en vol verlangen,
Want speelgoed heb ik o zo graag,
Zeg, waarom laat u ’t hoofd zo hangen,
Het is toch nieuwejaar vandaag ?

Ik bid, ik smeek u lieve paatje,
Ik ben toch zoet, kom ga nu gauw,
Ik klaag dan niet meer van de kou,
Kom koop me nu een mooi soldaatje.

Verteller:
Stil en bleek zit daar de vader,
Bevend luist’rend naar zijn kind,
Dat het hoofdje steekt wat nader,
Alsof het reeds zijn speelgoed vindt.

Vader:
Ik heb geen geld wil mij gelooven,
Arm kind, ik gaf het u zoo graag,

Kind:
Dan had u ’t niet moeten beloven,
Het is toch nieuwejaar vandaag ?

Verteller:
Half waanzinnig door die bede,
Met verwilderd hoofd en haar,
Vliegt de vader naar beneden,
Tot voor een speelgoedbazaar.
Hij hoort nog immer: lieve paatje,
Hij ziet thans waar hij zich bevindt,
Zijn oog valt op een mooi soldaatje,
Hij steelt het voor zijn stervend kind.
Hij ligt alleen en wacht op paatje,
Hij riep: ik bid u kom toch gauw.

Om zijn kindje te verblijden,
Vliegt hij bevend naar zijn huis,
Welk gevoel moest hij bestrijden,
Maar niet gedraald, vlug naar zijn huis.

Vader:
Zie hier mijn schat, nu niet meer klagen,
Papa is terug en kijk zoowaar,
Je hoeft er niet meer om te vragen,
Hier is ’t soldaatje, kijk nu maar.
Geef antwoord nu, ik ben ’t je paatje.

Verteller:
Helaas, het kindje sprak niet meer,
Het stierf en riep nog keer op keer,
Kom koop me een mooi soldaatje.