De doodensprong (circustragedie)

Zij waren artisten, die beiden,
Bedrukt door de zorgen van ’t vak
Steeds hopend op betere tijden
Gehuisvest hoog onder een dak.
Hij draaide zijn salto’s zoo prachtig,
Zij zong hare liedekens blij!
Hij was als van staal, jong en krachtig
De vrouwelijke charme had zij.

Het geluk in ’t vak was verdwenen,
Hij kreeg maar geen engagement.
Niets had hij meer om te beleenen,
Zoo’n tijd had hij nimmer gekend.
Zijn vrouwtje zag hij verkwijnen,
Daar ‘t nodige steeds hen ontbrak
De gelukszon wilde niet schijnen
Bij die twee daar onder een dak.

Door wanhoop tot ’t uiterst gedreven
Heeft hij nu een waagstuk bedacht,
Hij sidderde nooit voor zijn leven
Doch bouwde steeds op zijne kracht,
Een “Doodensprong” wil hij gaan maken
Uit den nok van het circusgebouw,
Wellicht maakt hij dan goede zaken
Het is toch voor haar zijne vrouw.

De zaak is in orde gekomen
’t Contract is geteekend en klaar.
Ook heeft hij een voorschot genomen
Om toch iets te koopen voor haar.
Hij kocht haar van alles, ook bloemen
En sierde de kamer hiermee,
Voor ’t eerst kon hij zich weer noemen
Geslaagd en gelukkig, tevreê.

Geluk kon de Directie zich wenschen
Op d’avond van den grooten dag,
’t Voorplein zag zwart van de menschen
En rijtuigen van allerlei slag,
Men verdringt zich bij de loketten
De emotie wordt graag nagejaagd,
Zelfs buiten verkoopt men biljetten
Waarvoor men het dubbele vraagt.

De voorstelling is aangevangen
Gaat kalm tot zoover voorbij,
Nu wordt er de brug uitgehangen
En is de held van den dag aan de rij,
Wat treed hij daar statig naar voren.
Volkomen bewust wat hij doet,
Een dond’rend applaus doet zich hooren
En dankend brengt hij zijn groet.

(PARLANDO) gesproken passage
Hij grijpt het koord en werkt zich op tot in het nok, zwaait zijn lichaam lenig en vlug, en staat nu boven op de brug. Het wordt nu doodstil in t gebouw’, een greep, en het zware touw, wat nog hem aan de aard verbond, valt kronkelend op de grond. Hoog opgericht als uit graniet gehouwen, staat daar de held, de armen saam gevouwen. Het publiek zit roerloos stil, men durft geen adem halen, maar hij daar­boven weet wat hij wil, straks, ja straks zal men hem met goud betalen, hij doet het toch voor haar, naar wiens geluk hij streeft; het eenigst wat hij op de wereld heeft. Daar recht vooruit schuin naar beneên hangt een zwevend rek; de reden dat het daar is aangebracht is zeer gegrond, de springer moet het grijpen in zijn vaart, kan dan ongedeerd te lande komen en is zijn taak volbracht. Nu het oogenblik is aangebroken neemt hij zijn tempo, ineengedoken stoot hij zich af, suisend schiet zijn lichaam door de lucht, salto’s draaiend in zijn vlucht. Doch hij verblindt door het licht der reflectoren heeft plotseling zijn doel, het heilaanbrengend rek uit het oog verloren. Hij grijpt te laat, verpletterd valt hij neder. Een kreet zooals nog nimmer werd gehoord stijgt op uit duizend keelen. En ginds ver van dit hartverscheurend einde, wacht een jonge vrouw terwijl het gele licht der lampen, haar slanke figuur omlijst en nevelige schaduwen werpt op de gekalkte wand. Daar wacht als in gepeins verzonken de jonge vrouw op hem doe nooit meer komen zou.

Zij was als verpletterd van smarte,
Toen men het vertelde aan haar.
Zijn dood brak haar het harte,
Zij zakte van smart in elkaar.
Hij werd van den arme begraven,
Alleen door zijn vrouwtje betreurd.
De paarden die zag men weer draven,
In ’t circus als of er niets was gebeurd.

Doch het vrouwtje, zij kon niet meer weenen,
Ook denken dat kon zij niet meer;
Opeens is de arme verdwenen
Op ’t kerkhof vond men ze weer,
Gestorven door smart niet te noemen,
Op zijn graf door de dauw reeds bevocht
Haar hand omklemde de bloemen,
Die hij eens voor haar had gekocht.